Parocja perska
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Parocja perska, znana też jako „żelazne drzewo”[4] (Parrotia persica (DC.) C. A. Mey.) – gatunek małych drzew lub krzewów z rodziny oczarowatych. Reprezentuje monotypowy rodzaj parocja (Parrotia). Naturalnie występuje w Azji Zachodniej w północnym Iranie i Azerbejdżanie[3][5], zwłaszcza w Górach Tałyskich[6]. Rośnie w lasach w niższych położeniach, przybierając w nich formę drzewa, oraz na obszarach górskich, na wyższych wysokościach, zwykle w formie krzewu[5]. Występuje zwykle w towarzystwie dębu kasztanolistnego, klonów, grabów i brzostownic[4].
Systematyka[1][2] | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Podkrólestwo | |||
Nadgromada | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Nadklasa | |||
Klasa | |||
Nadrząd | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj |
parocja | ||
Gatunek |
parocja perska | ||
Nazwa systematyczna | |||
Parrotia persica (DC.) C. A. Mey. Verz. Pfl. Casp. Meer. 46. 1831[3] | |||
| |||
|
Roślina uprawiana jest jako ozdobna, do jej walorów należą intensywne kolory jesienne liści – żółte, czerwone do fioletowych[5].
Nazwa rodzajowa pochodzi od nazwiska podróżnika F.W. Parrota, który w 1829 roku zdobył górę Ararat[7].