Paszport biometryczny
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Paszport biometryczny – dokument tożsamości odczytywany przy pomocy urządzeń optycznych i elektronicznych, zawiera dane biometryczne. Dokument pozwala zidentyfikować tożsamość na podstawie cech ciała, takich jak linie papilarne czy wzór siatkówki oka. Informacje są przechowywane na chipie EEPROM o pojemności minimum 32 KB według standardu ISO 14443, a także w kartotekach lub bazach danych urzędów – najczęściej w sposób zdecentralizowany, według miejsca zameldowania.
Ten artykuł od 2009-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Obecnie[kiedy?] standardy biometryki wykorzystywane do identyfikacji tożsamości pozwalają na korzystanie z systemu rozpoznawania twarzy, odcisków palców oraz tęczówki oka. Tylko te systemy zostały zaakceptowane po dokonaniu oceny różnych innych rodzajów danych biometrycznych, jak np. kodu DNA. Standardy paszportu biometrycznego regulowane są w dokumencie wydanym przez Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO) . Zdefiniowano w nim między innymi format plików oraz protokoły komunikacji stosowane w elektronicznych chipach. W układzie scalonym przechowywane są informacje o właścicielu dokumentu, takie jak jego data urodzenia, dane biometryczne jak odciski palców czy wzór tęczówki oka oraz cyfrowe zdjęcie – zwykle w formacie JPG i JPG2000. Chip, zawierający dane biometryczne, wraz z anteną umieszczony jest w tylnej okładce paszportu, a więc najsztywniejszym elemencie książeczki. Ma to na celu maksymalną ochronę układu przed uszkodzeniami mechanicznymi. Umieszczenie danych użytkownika w postaci elektronicznej ma dwa cele:
- ułatwienie obsługi pasażerów (funkcjonariusz Straży Granicznej nie musi ręcznie wpisywać danych z paszportu do komputera),
- utrudnienie fałszowania paszportów (dane zapisane w chipie muszą zgadzać się z danymi wydrukowanymi na stronach paszportu)[1].
Paszporty niektórych państw, np. Albanii, Holandii, Brazylii, są zgodne z normą ICAO9303.