Perełki na dnie (film)
czechosłowacki film fabularny z 1996 roku / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Perełki na dnie (film)?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Perełki na dnie[1] (czes. Perličky na dně) – czechosłowacki film nakręcony w studiu Barrandov w 1965 roku. Pierwszy pokaz filmu odbył się na festiwalu w Locarno. Premiera kinowa miała miejsce 7 stycznia 1966 roku. Film jest adaptacją pięciu opowiadań Bohumila Hrabala ze zbioru Perełka na dnie (czes. Perlička na dne 1963), które sfilmowali reżyserzy należący do tzw. trzeciej generacji absolwentów praskiej szkoły filmowej FAMU – Jiří Menzel, Jan Němec, Evald Schorm, Věra Chytilová i Jaromil Jireš. W przypadku Menzla był to właściwie jego pierwszy film, który wszedł do oficjalnej dystrybucji[2]. Perełki na dnie są uważane za programowy manifest Czechosłowackiej Nowej Fali, której poetyka korespondowała z twórczością Hrabala w odrzucaniu tradycyjnych praktyk, co przekładało się m.in. na zainteresowanie postaciami z marginesu społeczeństwa i zastępowaniu linearnej narracji kolażami codziennych rytuałów, niezwykłych monologów i tragikomicznych nieporozumień.
Gatunek |
komedia nowele filmowe |
---|---|
Rok produkcji | |
Data premiery |
7 stycznia 1966 |
Kraj produkcji | |
Język | |
Czas trwania |
105 min |
Reżyseria | |
Scenariusz |
Bohumil Hrabal (opowiadania) |
Główne role |
Jiří Reichl Miroslav Nohýnek |
Muzyka |
Jan Klusák Jiří Šust |
Zdjęcia |
Jaroslav Kučera |
Scenografia |
Oldřich Bosák |
Kostiumy |
Marta Bártová Dagmar Krausová |
Montaż |
Miroslav Hájek |
Nagrody | |
Nagroda Międzynarodowej Federacji Krytyki Filmowej (FIPRESCI) |
Operatorem wszystkich nowel był Jaroslav Kučera. Jedynie Dom radości (czes. Dům radosti) został nakręcony jako film kolorowy. Cztery pozostałe części są czarno-białe. Do gry w filmie zaangażowano zaczynających i mniej znanych aktorów (takich jak Ferdinand Krůta, Ivan Vyskočil, Slávka Hozová) lub naturszczyków (byli to m.in. artyści Vladimír Boudník i Václav Chochola, a także malarz prymitywista Václav Žák, który zagrał samego siebie). W każdym z epizodów jako statysta pojawiał się również Bohumil Hrabal. Autorami muzyki byli Jan Klusák i Jiří Šust. Zdjęcia kręcono w Pradze i Brnie.