Pietro Bembo
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pietro Bembo (ur. 20 maja 1470 w Wenecji, zm. 18 stycznia 1547 w Rzymie) – wenecki kardynał i humanista renesansowy; filolog, poeta i historyk.
Kardynał prezbiter | |||
Tycjan portret Pietra Bemba, ok. 1540 | |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
20 maja 1470 | ||
Data i miejsce śmierci |
18 stycznia 1547 | ||
Miejsce pochówku | |||
Kamerling Kolegium Kardynałów | |||
Okres sprawowania |
1542–1543 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Inkardynacja | |||
Prezbiterat |
1539[1] | ||
Kreacja kardynalska |
20 grudnia 1538 | ||
Kościół tytularny |
San Ciriaco alle Terme Diocleziane (1539-1542) | ||
|
Zasłynął przede wszystkim jako szeroko naśladowany stylista łaciński i toskański. Bembo był głównym przedstawicielem purystycznego cyceronianizmu, którego idee wyraził przede wszystkim w dziele De imitatione (1513). Ruch ten był bardzo rozpowszechniony w filologicznym nurcie włoskiego humanizmu renesansowego, może też uchodzić za szczególnie charakterystyczny rys kultury renesansowej — spotkał się też jednak z żywą krytyką i silnym oporem, nadmierną erudycyjność, szkolarstwo, pedanterię i zmanierowanie zarzucał naśladowcom Bemba zwłaszcza Erazm z Rotterdamu w dziele Ciceronianus.