Pimen (patriarcha Moskwy)
prawosławny patriarcha Moskwy i Wszechrusi / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pimen (ros. Пимен), imię świeckie Siergiej Michajłowicz Izwiekow, ros. Сергей Михайлович Извеков (ur. 10 lipca?/23 lipca 1910 w Koblinie, zm. 3 maja 1990 w Moskwie) – 14. prawosławny patriarcha Moskwy i całej Rusi.
Siergiej Michajłowicz Izwiekow Сергей Михайлович Извеков | |||
Patriarcha Moskwy i całej Rusi | |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
23 lipca 1910 | ||
Data i miejsce śmierci |
3 maja 1990 | ||
Miejsce pochówku | |||
Patriarcha Moskwy i całej Rusi | |||
Okres sprawowania |
od 2 czerwca 1971 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Śluby zakonne |
1927 | ||
Prezbiterat |
1932 | ||
Chirotonia biskupia |
1957 | ||
Wybór patriarchy |
2 czerwca 1971 | ||
|
Miejscowość | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejsce | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Współkonsekratorzy |
Borys (Wik), Nektariusz (Grigorjew), Innocenty (Leofierow), Nestor (Tuhaj) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
starszy porucznik | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1941–1944 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
519 Pułk Strzelecki, 702 Pułk Strzelecki |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca |
duchowny |
Pochodził z bogobojnej rodziny; wieczyste śluby mnisze złożył w wieku siedemnastu lat. Przez pierwszych pięć lat życia mniszego pracował jako regent i psalmista w różnych cerkwiach Moskwy. W 1934 lub 1937 aresztowany, do agresji III Rzeszy na Związek Radziecki przebywał w łagrze, następnie zaś na przymusowym osiedleniu. Zmobilizowany w 1941, uczestniczył w walkach w regionie Charkowa i był trzykrotnie ranny. W 1944 uznany za niezdolnego do służby, został następnie uznany za dezertera i skazany na 10 lat obozu. Uwolniony na mocy amnestii, powrócił do pracy duszpasterskiej. Od 1950 do 1954 był przełożonym monasteru Pskowsko-Pieczerskiego, zaś od stycznia do listopada 1954 – ławry Troicko-Siergijewskiej. Następnie przyjął chirotonię na biskupa bałckiego, wikariusza eparchii odeskiej; po miesiącu przeniesiony do eparchii moskiewskiej jako biskup dmitrowski. Następnie pełnił godności arcybiskupa tulskiego i bielowskiego (1961), metropolity leningradzkiego (1961–1963) i metropolity krutickiego i kołomieńskiego (1963–1971).
Uważany za duchownego konserwatywnego i mało aktywnego, w 1971 z poparciem organów państwowych został wybrany na patriarchę moskiewskiego i całej Rusi. Urząd ten sprawował do śmierci. Z powodu nieprzychylnej polityki władz radzieckich wobec Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego przez większość lat na urzędzie nie podejmował wyrazistych działań na rzecz poprawy sytuacji Cerkwi. Na ograniczoną skalę bronił Kościoła przed zamykaniem kolejnych parafii i przeprowadził szereg kanonizacji świętych, natomiast w czasie podróży zagranicznych bronił Związku Radzieckiego, zaprzeczając, jakoby dochodziło w nim do prześladowań obywateli.
W 1988 przewodniczył uroczystościom 1000-lecia chrztu Rusi; wkrótce później doszło do całkowitej zmiany w relacjach państwo-Kościół w ZSRR, co było skutkiem pieriestrojki. Ciężko chory na cukrzycę i raka okrężnicy hierarcha odegrał jedynie symboliczną rolę w zachodzących wówczas w Cerkwi przemianach administracyjnych. Zmarł w 1990 i został pochowany w ławrze Troicko-Siergijewskiej.