Piotr I (biskup płocki)
biskup poznański / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Piotr (I) herbu Półkozic (zm. ok. 1239[1]) – biskup płocki w latach 1232–1239, wcześniej kanonik płocki.
| ||
Data śmierci |
ok. 1239 | |
---|---|---|
Miejsce pochówku |
Bazylika katedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Płocku | |
Biskup płocki | ||
Okres sprawowania |
1232–1239 | |
Wyznanie | ||
Kościół |
Był kanonikiem płockim już prawdopodobnie w 1207[2]. Aktywny przy procesie fundacyjnym zakonu braci dobrzyńskich. W 1232 wybrany biskupem płockim przez kapitułę katedralną, według Długosza opowiedziała się za nim połowa tejże[3]. Popierany przez księcia mazowieckiego Konrada I, u którego sprawował urząd podkanclerzego. Dzięki jego wsparciu uzyskał prowizję od papieża Grzegorza IX i prawdopodobnie jeszcze w roku elekcji występował już jako biskup[2]. Prowadził szeroko zakrojoną działalność mediacyjną w sporach piastowskich książąt dzielnicowych. Zasiadał w utworzonej 6 października 1237 komisji papieskiej rozsądzającej spór między księciem wrocławskim Henrykiem I Brodatym a księciem wielkopolskim Władysławem Odonicem. Świadkował na dokumencie podziałowym Mazowsza i Kujaw między starszych synów księcia Konrada – Bolesława I i Kazimierza I w 1238[4]. Wspierał rozwój gospodarczy swojej diecezji. W 1237 wydał przywilej lokacyjny dla miasta Płocka przyczyniając się tym do jego późniejszego rozwoju. Natomiast w 1239 uzyskał ze strony książąt mazowieckich: Konrada I i Bolesława I przywileje zwalniające dla Kościoła płockiego. Został pochowany w katedrze płockiej.