Podatek węglowy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Podatek węglowy (ang. carbon tax) – podatek nakładany na paliwa, proporcjonalny do powstającej przy ich spalaniu emisji gazów cieplarnianych. Jego celem jest zawarcie w cenie paliw ukrytego społecznego kosztu efektów zewnętrznych: zanieczyszczenia powietrza i tworzenia efektu cieplarnianego prowadzącego do zmiany klimatu (zjawiska uznanego w konsensusie naukowym). Jest to przykład podatku Pigou (podatku ekologicznego), który umożliwia ochronę wspólnych zasobów i dóbr publicznych przy pomocy mechanizmów rynkowych. Równowaga rynkowa jaka powstaje w obecności podatku Pigou jest bardziej efektywna ekonomicznie, niż przy jego braku. Według ekonomisty D. Autora: „Opodatkowanie negatywnych efektów zewnętrznych zmniejsza zniekształcenia gospodarcze; podatki nakładane na pracę je zwiększają. To podatkowy odpowiednik darmowego lunchu”[1].
Wzrost cen paliw węglowodorowych zwiększa konkurencyjność energetyki jądrowej i odnawialnych źródeł energii.
Klasyczny podatek węglowy jest fiskalnie neutralny, co oznacza, że nie zwiększa dochodu państwa. Uzyskany z niego dochód podatkowy jest zwracany podatnikom, poprzez obniżenie innych podatków lub wypłacanie dywidendy. Zależnie od wybranej konstrukcji dywidendy, może być neutralny, probiznesowy lub progresywny[2]. W zgodzie z regulacjami Światowej Organizacji Handlu, może mu również towarzyszyć cło węglowe, dzięki czemu nie obniża konkurencyjności krajowych producentów, w sytuacji gdy inne kraje nie stosują takiego podatku[3].