Podchorąży (stopień wojskowy)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Podchorąży – stopień wojskowy w Wojsku Polskim w latach 1919–1922, „ustanowiony na czas wojny, jako stopień przejściowy do uzyskania stopnia oficerskiego”[1].
Ten artykuł dotyczy stopnia wojskowego podchorążego. Zobacz też: tytuł wojskowy – podchorąży. |
Zgodnie z rozkazem z 1919 podchorąży był stopniem podoficerskim[2]. Stopień podchorążego był stopniem niższym od sierżanta sztabowego i wyższym od sierżanta[3]. Podchorążym przysługiwały jednak wszystkie towarzyskie prawa oficerskie[3]. 1 listopada 1919 roku Naczelny Wódz Józef Piłsudski zatwierdził oznaki stopnia podchorążego na naramiennikach kurtki i płaszcza[4]. Oznaką stopnia podchorążego był galonik białometalowy oksydowany gładki, szerokości 0,5 cm naszyty przez środek wzdłuż całego naramiennika[4]. 14 lutego 1922 roku Minister Spraw Wojskowych zarządził „likwidację instytucji podchorążych”[1].