Podróże pana Kleksa (film)
polski film fabularny / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Podróże pana Kleksa (film)?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Podróże pana Kleksa – film fabularny w reżyserii Krzysztofa Gradowskiego, będący kontynuacją Akademii pana Kleksa. Zdjęcia rozpoczęto w 1984 r., a film został ukończony w roku 1985. Premiera odbyła się w lutym 1986 r.[1]
Ten artykuł dotyczy filmu. Zobacz też: książka o tym samym tytule. |
Gatunek | |
---|---|
Rok produkcji | |
Data premiery | |
Kraj produkcji | |
Język | |
Czas trwania |
88 minut (część I) |
Reżyseria | |
Scenariusz | |
Główne role |
Piotr Fronczewski |
Muzyka | |
Zdjęcia | |
Kostiumy |
Barbara Śródka-Makówka, Jolanta Generalczyk |
Montaż |
Teresa Miziołek |
Wytwórnia |
Zespół Filmowy Zodiak |
Dystrybucja | |
Poprzednik | |
Kontynuacja |
Choć inspirowany powieścią Jana Brzechwy pod tym samym tytułem, film bardziej odchodzi od powieściowego oryginału niż poprzedzająca go Akademia pana Kleksa[2].
Film ma dwie części: pierwsza nosi tytuł Wysłannicy Bajdocji, druga – Wyspa Wynalazców[3].
Podróże pana Kleksa zostały zrealizowane wspólnie z kinematografią radziecką. Film zrealizowany na fali popularności Akademii pana Kleksa otrzymał większy budżet niż poprzednia część. Większość zdjęć została zrealizowana poza PRL, głównie na terenie ówczesnego ZSRR, szczególnie w Armenii (świątynia w Garni), na Krymie (m.in. pałac Woroncowa w Ałupce, Jaskółcze Gniazdo, góra Magnup) oraz na Kaukazie. Sekwencje z udziałem okrętu „Apolinary Baj” powstały w Bułgarii. Za Wyspę Wynalazców posłużyło erywańskie lotnisko Zwartnoc. Sekwencje studyjne powstały głównie w halach łódzkiej Wytwórni Filmów Fabularnych. Do opracowania efektów specjalnych użyto komputera graficznego firmy Olivetti – model M24.
W 2015 roku film (w obu częściach) przeszedł cyfrową rekonstrukcję obrazu i dźwięku.