Polonik
Ruchome i nieruchome obiekty historyczne polskiego dziedzictwa narodowego / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Polonik (z łac. polonicum, polonica) – dokument piśmienniczy (druk, rękopis), przedmiot (dzieło sztuki, pamiątka narodowa lub historyczna) lub miejsce (cmentarz)[1] pochodzenia polskiego, bądź tematycznie związane z Polską, które znajduje się w kraju lub za granicą.
Termin stosuje się najczęściej w zawężonym znaczeniu w praktyce bibliotecznej. Polska Bibliografia Narodowa mianem polonicum zagraniczne określa publikacje spełniające przynajmniej jedno z trzech kryteriów: językiem publikacji jest język polski, treść powiązana jest z Polską lub autor jest z pochodzenia Polakiem[2]. Rejestrowane są one w osobnej części Bibliografii Narodowej[3].
W szerszym znaczeniu polonikami określa się całość przedmiotów mających związek z szeroko pojętą kulturą materialną bądź duchową narodu polskiego. Termin używany jest także w muzeach na określenie zabytkowych artefaktów związanych z polską kulturą.
Analogiczne określenia stosuje się dla określenia spuścizny kulturowej innych narodów: judaika[4], bohemica, hispanica, rossica, itp.