Polska jesień (powieść)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Polska jesień – powieść Jana Józefa Szczepańskiego opublikowana w 1955 roku. Według wypowiedzi autora była pisana w latach 1940-1949[1].
Autor | |
---|---|
Typ utworu |
powieść wojenna |
Wydanie oryginalne | |
Miejsce wydania | |
Język | |
Data wydania |
Powieść oparta na osobistych przeżyciach autora, ma formę dziennika młodego podchorążego Pawła Strączyńskiego, uczestnika i świadka kampanii wrześniowej. Dziennik obejmuje wydarzenia od mobilizacji, przez marsz ku pozycjom wroga, potyczki, odwrót, wzięcie do niewoli, aż po ucieczkę z jenieckiego transportu[2]. Bohater stopniowo uświadamia sobie ogrom i rozmiary klęski. Pod wpływem obserwowanych wydarzeń zmienia się też wewnętrznie. Doświadczenie wojny staje się dla niego progiem dojrzałości duchowej, przekracza on swoją "smugę cienia"[2].
Powieść ukazuje obraz polskiego września w sposób realistyczny i nieupiększany. Jest uznawana za najlepszą polską książką o kampanii wrześniowej[3].
W roku 1960 książka została uhonorowana nagrodą im. Ernesta Hemingwaya jako najcelniejszy utwór o wojnie 1939.