Polska niebem dla szlachty, czyśćcem dla mieszczan, piekłem dla chłopów, a rajem dla Żydów
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Polska niebem dla szlachty, czyśćcem dla mieszczan, piekłem dla chłopów, a rajem dla Żydów (łac. Clarum regnum Polonorum est coelum nobiliorum, paradisus Judaeorum, purgatorium plebeiorum et infernus rusticorum) to powiedzenie (przysłowie) sarkastycznie opisujące społeczeństwo Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Powiedzenie datuje się do XVI lub XVII wieku. Najwcześniejsza wersja spisana pochodzi z satyrycznego wiersza z roku 1606 (Paskwiliusze na królewskim weselu podrzucone). Autor jest nieznany, aczkolwiek Stanisław Kot, który opublikował studium źródłowe na temat tego powiedzenia w 1937 r. sugerował, że autorem był mieszczanin, katolik, być może ksiądz[1].
Opis Polski jako raju dla Żydów był przedmiotem krytycznej analizy licznych opracowań naukowych[1]. Pierwszą analizę w 1937 r. napisał Stanisław Kot[2].