Posłowie do Parlamentu Europejskiego IV kadencji
lista w projekcie Wikimedia / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Posłowie do Parlamentu Europejskiego IV kadencji?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Posłowie IV kadencji do Parlamentu Europejskiego zostali wybrani w wyborach przeprowadzonych w 12 państwach członkowskich Unii Europejskiej pomiędzy 9 a 12 czerwca 1994. Kadencja rozpoczęła się 19 lipca 1994 i zakończyła się 19 lipca 1999.
Pomiędzy państwa członkowskie podzielono 567 mandatów. 1 stycznia 1995, w związku z kolejnym rozszerzeniem UE, status europosłów uzyskali przedstawiciele krajowych delegacji Austrii (21), Finlandii (16) i Szwecji (22). W trakcie kadencji zostali zastąpieni przez posłów wybranych w wyborach powszechnych w tych krajach – nowo wybrani deputowani z Austrii i Finlandii objęli mandaty 11 listopada 1996, natomiast ze Szwecji już 9 października 1995. Jeszcze w tym samym roku zostali oni zastąpieni przez deputowanych wybranych w wyborach powszechnych z 20 maja 2007 (w Bułgarii) i z 25 listopada 2007 (w Rumunii), którzy ślubowanie złożyli odpowiednio 6 czerwca 2007 i 10 grudnia 2007. Pod koniec kadencji w Europarlamencie zasiadało 781 deputowanych; cztery mandaty poselskie (dwa przypadające hiszpańskim socjalistom, jeden przypadający brytyjskim laburzystom i jeden przypadający greckim eurosceptykom) pozostały nieobsadzone. W trakcie IV kadencji PE przeprowadzono również trzykrotnie wyboru uzupełniające w Wielkiej Brytanii, w której posłów wybierano (w tej kadencji po raz ostatni) w okręgach jednomandatowych.
Na skutek rozszerzenia UE Parlament Europejski pod koniec kadencji liczył 626 posłów. Jednakże trzy miejsca (jedno przypadającej francuskiej koalicji centroprawicy, jedno przypadające holenderskim Demokratom 66 i jedno przypadające hiszpańskim socjalistom) pozostały nieobsadzone.
Na mocy porozumienia pomiędzy grupami socjalistów i chadeków przewodniczącym PE IV kadencji był przez pierwsze 2,5 roku socjalista Klaus Hänsch (do 13 stycznia 1997)[1] i następnie chadek José María Gil-Robles (od 14 stycznia 1997)[2].
W Parlamencie Europejskim IV kadencji na jej początku powołano dziewięć frakcji politycznych. Były to:
- Grupa Partii Europejskich Socjalistów (PES),
- Europejska Partia Ludowa (Chrześcijańscy Demokraci) (EPP),
- Grupa Europejskiej Liberalno-Demokratycznej Partii Reform (ELDR),
- Konfederacja Zjednoczonej Lewicy Europejskiej (EUL),
- Forza Europa (FE),
- Europejski Sojusz Demokratyczny (EDA),
- Grupa Zielonych w Parlamencie Europejskim (G),
- Europejski Sojusz Radykalny (ERA),
- Europa Narodów (EN).
Ponadto w Parlamencie Europejskim IV kadencji część deputowanych pozostawała niezrzeszona. W trakcie kadencji doszło do przekształceń w ramach grup politycznych. Po rozszerzeniu Unii Europejskiej w styczniu 1995 EUL przekształciła się w Zjednoczoną Lewicę Europejską – Nordycką Zielona Lewicę (EUL/NGL). EDA i FE połączyły się w lipcu 1995 w grupę Unia dla Europy (UFE). EN została rozwiązana w listopadzie 1996, deputowani z nią związani w styczniu 1997 powołali frakcję Niezależni na rzecz Europy Narodów (I-EN).