Powiat białowieski
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Powiat białowieski – powiat utworzony 12 grudnia 1920 r. pod Zarządem Terenów Przyfrontowych i Etapowych z części powiatów prużańskiego (gminy: Białowieża, Masiewo i Suchopol) i brzeskiego (gminy: Połowce, Wierzchowice, Dmitrowicze i Dworce)[1]. Siedzibą władz powiatowych była wieś Białowieża. W powiecie nie było miast, a jedynym miasteczkiem była Narewka Mała (1205 mieszk. w 1921 roku)[2].
powiat | |||
1920–1922 | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Województwo | |||
Data powstania |
12 grudnia 1920 | ||
Data likwidacji |
1 sierpnia 1922 | ||
Siedziba | |||
Powierzchnia |
1602 km² | ||
Populacja (1921) • liczba ludności |
| ||
• gęstość |
11,2 os./km² | ||
Szczegółowy podział administracyjny | |||
| |||
Położenie na mapie województwa |
19 lutego 1921 roku powiat został przyłączony do województwa białostockiego II Rzeczypospolitej. Równocześnie gminy Dmitrowicze, Dworce (zniesiona w 1928[3]), P(o)łowce (zniesiona w 1928[4]) i Wierzchowice powróciły do powiatu brzeskiego[5]. Powiat składający się już tylko z trzech gmin wiejskich (Białowieża, Masiewo i Suchopol) został zniesiony rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 11 lipca 1922 roku z dniem 1 sierpnia 1922, a wchodzące w jego skład gminy zostały przyłączone do powiatu bielskiego w woj. białostockim[6] (gminę Suchopol włączono później – w 1926 – ponownie do powiatu prużańskiego w woj. poleskim[7]).