Powstanie zamojskie (1918)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Powstanie zamojskie – zbrojne wystąpienie rewolucyjne po I wojnie światowej, które miało miejsce w dniach 28–30 grudnia 1918 roku, kierowane przez komunistów. Objęło Zamość i jego okolice.
Zamość po I wojnie światowej | |||
Czas |
28–30 grudnia 1918 | ||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Wynik |
Stłumienie powstania przez Wojsko Polskie | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
| |||
brak współrzędnych |
W powstaniu brali udział robotnicy, biedota chłopska i część żołnierzy stacjonującego w Zamościu pułku piechoty, którzy przyłączyli się do Czerwonej Gwardii. Przyłączyła się do tego ruchu część członków PPS i Bundu[1]. Jednym z przywódców powstania biorącym wcześniej udział w Komitecie Rewolucyjnym powołanym do jego zorganizowania był Antoni Albrecht (1884–1940)[2]. Powstanie zostało stłumione przez wojsko pod dowództwem majora Leopolda Lisa-Kuli przysłane z Lublina[3][4]. Po stłumieniu wystąpienia aresztowano 257 osób, w tym 26 robotników rolnych i 26 chłopów z okolic Zamościa[5].