Program Pegasus
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pegasus (ang. „Pegaz”) – seria trzech amerykańskich satelitów naukowo-badawczych przeznaczonych do badań wielkości i ilości mikrometeoroidów w przestrzeni wokółziemskiej. Wysłane w celu zebrania danych pomiarowych potrzebnych do założeń konstrukcyjnych statków Apollo.
Z każdym satelitą wynoszono jeden egzemplarz makiety kapsuły Apollo, tzw. boilerplate. Cała seria satelitów została zaprojektowana w Centrum Lotów Kosmicznych imienia George’a C. Marshalla, jak również były stamtąd sterowane podczas trwania misji. Głównym wykonawcą była firma Fairchild Hiller. Satelity zostały zbudowane w Huntsville, przez ten sam zespół NASA, który zajmował się rakietami Saturn[1].
Satelity były wystrzeliwane w przestrzeń kosmiczną w trakcie prób z rakietami Saturn I Block 2 i na orbicie pozostawały połączone z drugim stopniem rakiety nośnej. Ze względu na duże rozmiary, satelity zajmowały zarówno przestrzeń w makiecie modułu serwisowego, jak i w drugim stopniu rakiety. Umieszczano je na stosunkowo wysokich orbitach od 440 do 740 kilometrów[1].
Nazwa satelity wiązała się z rozkładanymi „skrzydłami”, o wymiarach 29×4,3 m, będącymi detektorami mikrometeoroidów – podstawowym przyrządem pomiarowym misji. Składały się one z 208 paneli pokrytych różnej grubości warstwami ochronnymi (do 0,016 cala), których częstość i wielkość przebijania mierzono. Panel po rozłożeniu miał 210 m².
Na satelicie umieszczono też różnego rodzaju próbki w różnych osłonach, również w celu pomiaru przebijalności ich przez mikrometeoroidy.