Proza wiejska (radziecka)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Proza wiejska – umiejscawiany w latach 60. do 80. XX wieku[1] nurt literatury rosyjskiej[2], stanowiący prozatorską twórczość rosyjskich pisarzy radzieckich, najczęściej mających chłopskie korzenie i przywołujących tradycyjne wartości w przedstawieniu współczesnej im wsi rosyjskiej.
Za prekursorów tego nurtu uważa się autorów, w tym publicystów, już w latach 50. XX wieku ujawniających realne, a nie propagandowe warunki bytu na wsi, a także faktyczny stan ekonomiczny radzieckich rolniczych spółdzielni produkcyjnych (kołchozów) – byli to Jefim Dorosz, Aleksander Jaszyn, Walentin Owieczkin, Władimir Tiendriakow, Anatolij Kalinin.
W odniesieniu do właściwego nurtu część krytyki (za prof. T. Klimowiczem) uważa się, że promotorem tzw. ludowego obszaru prozy wiejskiej był Aleksandr Sołżenicyn dzięki jego opowiadaniu „Zagroda Matriony” (Матрёнин двор). Z kolei opracowania rosyjskie samego Sołżenicyna nie zaliczają do grona pisarzy prozy wiejskiej, a jedynie odnoszą do niej dwa jego utwory – wyżej wspomniany oraz „Jeden dzień Iwana Denisowicza” (Один день Ивана Денисовича), natomiast na pierwszym miejscu jest stawiany Fiodor Abramow. Do pozostałych przedstawicieli tej prozy są zaliczani m.in. Wasilij Biełow, Walientin Rasputin, Siergiej Załygin, Władimir Tiendriakow, a oddzielnie Wasilij Szukszyn.
Półoficjalnym organem tego kierunku był miesięcznik „Nasz sowriemiennik”.