Prymitywizm (muzyka)
termin muzyczny / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Prymitywizm (muzyka)?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Prymitywizm – styl muzyczny, bazujący na prostocie formy i struktury materiału muzycznego, typowej dla folkloru i sztuki ludów pierwotnych[1].
W muzyce poważnej prymitywizm pojawił się w modernizmie, jako alternatywa dla zbyt wyrafinowanych kompozycji impresjonistów (głównie Debussy’ego i Ravela). Wykorzystywano proste melodie o charakterze ludowym, zbudowane wokół centralnego dźwięku na podłożu masywnych bloków harmonicznych poruszających się równolegle z mocnym efektem perkusyjnym. Ulubionym środkiem wyrazu było niemal obsesyjnie powtarzane ostinato oraz masywna orkiestracja z surowym brzmieniem. Inspirację czerpano z muzyki afrykańskiej, folkloru południowo-wschodniej Europy, azjatyckiej części Rosji i Bliskiego Wschodu[1][2].
Kompozytorami stosującymi prymitywizm byli Igor Strawinski (Święto wiosny)[1][3], Béla Bartók (Allegro barbaro)[1][4][5], Antonín Dvořák (Kwartet amerykański[uwaga 1])[6]. Elementy prymitywizmu można znaleźć także u takich kompozytorów, jak George Enescu[7], Jean Sibelius[8], Carl Orff[9], Iannis Xenakis[10] i in.
Do prymitywizmu czasem zalicza się ambient i podobne mu nurty, gdzie linia melodyczna jest słabo rozbudowana; przedstawicielem jest m.in. Steve Roach.