Pułapka magnetyczna
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pułapka magnetyczna – urządzenie pozwalające uwięzić neutralne atomy lub cząsteczki charakteryzujące się niezerowym wypadkowym spinem. Działanie pułapki opiera się na oddziaływaniu magnetycznych momentów dipolowych atomów z niejednorodnym stacjonarnym polem magnetycznym. Pułapka magnetyczna jest układem cewek i przewodników zaprojektowanych w taki sposób, aby wytworzyć lokalne minimum pola magnetycznego w pożądanym regionie układu pułapkującego. Parametrem pozwalającym na opisanie pułapki jest jej głębokość, która określa maksymalną energię kinetyczną atomów lub cząsteczek możliwych do uwięzienia przez wytworzone pole magnetyczne. Po raz pierwszy została zrealizowana eksperymentalnie w 1985 roku[1].