Pęcherzyk
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
W biologii komórki, pęcherzyki to niewielkie, zamknięte kompartmenty, ograniczone od otoczenia co najmniej jedną dwuwarstwą lipidową. Te otoczone pojedynczą błoną, nazywa się pęcherzykami jednowarstwowymi (ang. unilamellar vesicles), a otoczone większą ilością błon wielowarstwowymi (ang. multilamellar vesicles). Błona pęcherzyków w komórce zapewnia oddzielenie wnętrza pęcherzyka od otoczenia, za czym może iść stworzenie zupełnie odrębnych warunków biochemicznych.
W pęcherzykach są przechowywane, transportowane, trawione lub modyfikowane, wydzielane i wchłaniane przeróżne substancje uczestniczące w funkcjonowaniu komórek żywych. Odpowiednie zespoły pęcherzyków są podstawą organizacji transportu komórkowego, zarówno substancji rozpuszczalnych w cytozolu, jak i tych związanych bezpośrednio z samą błoną (w tym transport składników błony). Transport pęcherzykowy zapewnia też możliwość sortowania transportowanych substancji zależnie od ich przeznaczenia[1], a zatem jest jednym z mechanizmów wpływających na asymetrię, czy też polaryzację komórek żywych.
Ten artykuł dotyczy struktury komórkowej. Zobacz też: pęcherzyk (inne znaczenia). |
Transport pęcherzykowy zapewnia też komunikację pomiędzy różnymi organellami (na przykład siateczką śródplazmatyczną, a aparatem Golgiego, czy aparatem Golgiego, a błoną komórkową).
Pęcherzyki zewnątrzkomórkowe są cząsteczkami otoczonymi dwuwarstwą lipidową, które są wytwarzane przez całe spektrum organizmów żywych od złożonych eukariontów, poprzez bakterie Gram-ujemne i dodatnie, mykobakterie i grzyby[2][3].