Reprezentacja Polski w hokeju na lodzie mężczyzn
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Reprezentacja Polski w hokeju na lodzie mężczyzn – zespół hokeja na lodzie, reprezentujący Rzeczpospolitą Polską, powoływany przez selekcjonera, w której występować mogą wszyscy zawodnicy posiadający obywatelstwo polskie.
Przydomek |
Biało-Czerwoni | ||
---|---|---|---|
Związek | |||
Menedżer generalny | |||
Trener | |||
Asystent trenera | |||
Skrót IIHF |
POL | ||
Ranking IIHF | |||
Zawodnicy | |||
Kapitan | |||
Najwięcej występów |
Henryk Gruth (248)[uwaga 1] | ||
Najwięcej punktów |
Leszek Laszkiewicz (150) | ||
Najwięcej bramek |
Andrzej Zabawa (99) | ||
Mecze | |||
Pierwszy mecz Polska – Austria 1:13 (Davos, 10 stycznia 1926; tow.) | |||
Najwyższe zwycięstwo Polska – Chiny 21:1 (Eindhoven, 26 marca 1993; MŚ B 1993)[2] | |||
Najwyższa porażka ZSRR – Polska 20:0 (Moskwa, 11 kwietnia 1973; MŚ A 1973)[3][4] | |||
Medale | |||
Mistrzostwa Europy | |||
| |||
| |||
Strona internetowa | |||
|
Po raz pierwszy seniorską reprezentację kraju powołano w 1925 r., tuż po założeniu Polskiego Związku Hokeja na Lodzie (PZHL), a w jej skład weszli hokeiści AZS Warszawa i Warszawskiego Towarzystwa Łyżwiarskiego[5]. Inauguracyjne, oficjalne spotkanie międzypaństwowe rozegrała ona 10 stycznia 1926[uwaga 2] na Eissportstadion w Davos, przegrywając 1:13 towarzyski mecz przeciwko Austrii. W drugiej połowie, honorową i zarazem pierwszą w historii bramkę zdobył Aleksander Tupalski[6]. Dzień później, 11 stycznia 1926 w tym szwajcarskim kurorcie, PZHL został przyjęty do Międzynarodowej Federacji Hokeja na Lodzie (wówczas LIHG, obecnie IIHF)[7], dzięki czemu kadra narodowa mogła przystąpić do premierowej wielkiej imprezy międzynarodowej (10. edycji mistrzostw Europy, organizowanych w Davos). W swym inauguracyjnym pojedynku – rozegranym 12 stycznia 1926 na Eissportstadion – Polacy ulegli 1:2 Francji, a gola dla nich zdobył Tadeusz Adamowski[8]. Pierwsze w historii zwycięstwo „biało-czerwoni” odnieśli 14 stycznia 1926 na Eissportstadion, wygrywając 3:1 z Włochami i ostatecznie zajęli 6. miejsce w turnieju[8]. W skład drużyny wchodzili: Edmund Czaplicki, Henryk Niezabitowski (bramkarze), Aleksander Kowalski, Włodzimierz Krygier, Lucjan Kulej, Tadeusz Adamowski, G. Mamrot, Andrzej Osiecimski-Czapski, Wilhelm Rybak (grający trener), Aleksander Słuczanowski, Aleksander Tupalski i Kazimierz Żebrowski.
Z okazji jubileuszu 50-lecia istnienia PZHL, w grudniu 1975 r. zorganizowano w Katowicach turniej towarzyski, w którym poza kadrą Polski uczestniczyła juniorska kadra Szwecji, reprezentacja ZSRR II i Czechosłowacji II (zwycięzca rywalizacji)[9][10][11]. W kwietniu 1986 r. kadra Polski „A” zdobyła w Katowicach Puchar 60-lecia PZHL po zwycięstwie nad reprezentacją Czechosłowacji do lat 20 7:3[12].
Dwukrotnie Polska była organizatorem mistrzostw świata najwyższego szczebla: w 1931 w Krynicy-Zdroju (wówczas polska kadra zajęła najwyższe w historii 4 miejsce na MŚ) oraz w 1976 w Katowicach. W pierwszym dniu drugiego z tych turniejów, 8 kwietnia 1976 w katowickiej hali Spodek) reprezentacja Polski sensacyjnie pokonała faworyta turnieju i aktualnego mistrza świata (wówczas 14-krotnego mistrza świata i 5-krotnego mistrza olimpijskiego), ZSRR 6:4 (2:0 3:2 1:2). Gole dla Polaków zdobyli wówczas: Jaskierski (na 1:0), Nowiński (na 2:0), Jobczyk (na 3:1), Jaskierski (na 4:1) i ponownie Jobczyk (na 5:2 i 6:2). Do dnia dzisiejszego mecz powszechnie uznawany jest za najlepszy w dziejach polskiego hokeja na lodzie.
W pierwszym meczu turnieju MŚ 1986 Grupy A w Moskwie Polska pokonała aktualnych mistrzów świata, Czechosłowację, 2:1 po dwóch golach Jerzego Christa[13]. W MŚ 1989 Polska została zdegradowana z Grupy A, zaś otrzymała wówczas puchar „fair play”, a wobec nieobecności ekipy podczas ceremonii zamknięcia imprezy, trofeum odebrał polski sędzia Julian Górski[14].
Polska kilkakrotnie była gospodarzem mistrzostw drugiej klasy (w przeszłości Grupa B, następnie Dywizja I). W ostatnim czasie były to mistrzostwa I Dywizji 2009 w Toruniu i I Dywizji Grupy B 2012 (trzeci poziom) w Krynicy-Zdroju.
Najlepszy wynik podczas igrzysk olimpijskich to 4. miejsce na turnieju hokejowym podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1932 w Lake Placid. Był to jednak wynik najlepszy tylko formalnie, bo w turnieju wzięły udział jedynie 4 drużyny, a reprezentacja Polski przegrała wszystkie mecze i zajęła miejsce ostatnie. Najwyższe miejsca wywalczone to 6. pozycje uzyskane w 1972 r. w Sapporo i w 1976 r. w Innsbrucku (w igrzyskach tych walczyło po 12 zespołów). W kwietniu 1991 Polska pokonała dwukrotnie Danię w kwalifikacjach do ZIO 1992[15][16]. W turnieju 1992 w Albertville reprezentacja po raz ostatni, jak dotąd, uczestniczyła w igrzyskach olimpijskich[17].
Po Mistrzostwach Świata 1982 Grupy B w austriackim Klagenfurcie w marcu tego roku trzej reprezentantów, Andrzej Małysiak, Justyn Denisiuk i Bogusław Maj, nie powróciło do kraju podczas trwającego stanu wojennego, za co w maju 1982 decyzją zarządu PZHL zostali ukarani dożywotnią dyskwalifikacją[18].
30 sierpnia 2012 selekcjonerem kadry został Rosjanin Igor Zacharkin, a konsultantem kadry jego rodak Wiaczesław Bykow. Podczas Mistrzostw Świata I Dywizji 2013 reprezentacja wystąpiła w strojach oznaczonych napisem "Polska" (dotychczas było to "Poland")[19]. W sierpniu 2014 r. selekcjonerem kadry został, dotychczasowy asystent, Jacek Płachta[20][21]. 7 listopada 2014 podczas turnieju Euro Ice Hockey Challenge 2014/2015 w Budapeszcie reprezentacja Polski rozegrała swoje 1000. oficjalne spotkanie międzypaństwowe, pokonując Włochy 3:2[22]. W połowie 2017 r. z posady selekcjonera kadry odszedł Jacek Płachta[23]. 11 lipca 2017 nowym głównym szkoleniowcem kadry Polski został ogłoszony Kanadyjczyk Ted Nolan, a równolegle trenerem kadry został Tom Coolen, który krótko wcześniej został mianowany ligowej drużyny GKS-u Katowice[24][25], natomiast asystentami zostali pracujący w polskiej lidze Krzysztof Majkowski i Marek Rączka[26]. Po turnieju mistrzostw świata Dywizji I Grupy A edycji 2018, w którym Polska została zdegradowana do Dywizji IB, obaj kanadyjscy trenerzy zostali zwolnieni ze stanowisk[27].
Decyzją Ministerstwa Sportu i Turystyki, ogłoszoną na początku kwietnia 2018 r., prowadzenie reprezentacji Polski seniorów zostało odebrane PZHL i przekazane Polskiemu Komitetowi Olimpijskiemu[28].
13 czerwca 2018 nowym selekcjonerem został, pochodzący z Polski, fiński trener Tomasz Valtonen[29], który równocześnie został głównym trenerem drużyny klubowej Podhala Nowy Targ[30][31]. Na początku września 2018 ogłoszono pełny skład sztabu szkoleniowego; do pracy u boku Valtonena zostali zaangażowani polscy trenerzy ligowi Marek Ziętara i Jacek Szopiński oraz Finowie Risto Dufva i Tommi Satosaari[32].
Na początku grudnia 2018 r. głównym sponsorem reprezentacji Polski zostały Polskie Zakłady Bukmacherskie (PZBuk), prywatny podmiot oferujący legalne zakłady bukmacherskie[33][34].
W lutym 2020 r. Polska sensacyjnie wygrała w Kazachstanie turniej kwalifikacyjny do Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2022. W czerwcu 2020 r. ze stanowiska głównego trenera reprezentacji odszedł Tomasz Valtonen[35], a nowym został Słowak Róbert Kaláber (jednocześnie trener drużyny JKH GKS Jastrzębie)[36]. 30 czerwca 2020 asystentami głównego szkoleniowca w sztabie zostali ogłoszeni Tomasz Demkowicz i Artur Ślusarczyk, a trenerem bramkarzy Arkadiusz Sobecki[37].
Turnieje mistrzostw świata w 2020 i 2021 z udziałem reprezentacji Polski zostały odwołane z powodu pandemii COVID-19[38][39]. Po trzech latach przerwy Polska wystąpiła na turnieju MŚ edycji 2022 uzyskując awans do Dywizji IA[40][41]. 11 sierpnia 2022 ogłoszono, że do sztabu trenerskiego kadry wszedł Grzegorz Klich, a odszedł z tego grona Tomasz Demkowicz[42].
Na turnieju edycji 2023 Dywizji IA w brytyjskim Nottingham kadra Polski zajęła drugie miejsce i awansowała do Elity[43]. W tej imprezie drużynę prowadził nadal R. Kaláber, asystentem pozostawał G. Klich, trenerem bramkarzy był Marek Batkiewicz, zaś funkcję menedżera generalnego pełnił Leszek Laszkiewicz[44].
Igrzyska olimpijskie
- 1920 – nie uczestniczyła
- 1924 – nie uczestniczyła
- 1928 – 9. miejsce
- 1932 – 4. miejsce
- 1936 – 9. miejsce
- 1948 – 6. miejsce
- 1952 – 6. miejsce
- 1956 – 8. miejsce
- 1960 – rezygnacja z udziału[45]
- 1964 – 9. miejsce
- 1968 – rezygnacja z udziału[46]
- 1972 – 6. miejsce[47]
- 1976 – 6. miejsce
- 1980 – 7. miejsce
- 1984 – 7. miejsce
- 1988 – 10. miejsce[48]
- 1992 – 11. miejsce
- 1994 – brak kwalifikacji
- 1998 – brak kwalifikacji
- 2002 – brak kwalifikacji
- 2006 – brak kwalifikacji
- 2010 – brak kwalifikacji
- 2014 – brak kwalifikacji
- 2018 – brak kwalifikacji
- 2022 – brak kwalifikacji
Mistrzostwa świata
- 1928* – 9. miejsce
- 1930 – 5. miejsce
- 1931 – 4. miejsce
- 1932* – 4. miejsce
- 1933 – 7. miejsce
- 1934 – rezygnacja z udziału
- 1935 – 10. miejsce[49]
- 1936* – 9. miejsce
- 1937 – 8. miejsce
- 1938 – 7. miejsce
- 1939 – 6. miejsce[50]
- 1947 – 6. miejsce
- 1948* – 7. miejsce
- 1949 – rezygnacja z udziału
- 1950 – rezygnacja z udziału
- 1951 – rezygnacja z udziału
- 1952 – 6. miejsce
- 1953 – rezygnacja z udziału
- 1954 – rezygnacja z udziału
- 1955 – 7. miejsce[51]
- 1956* – 8. miejsce
- 1957 – 6. miejsce
- 1958 – 8. miejsce
- 1959 – 11. miejsce: spadek
- 1960* – rezygnacja z udziału[45]
- 1961 – 13. miejsce (5. w Grupie B)
- 1962 – rezygnacja z udziału[52]
- 1963 – 12. miejsce (4. w Grupie B)
- 1964* – 9. miejsce (1. w Grupie B)
- 1965 – 9. miejsce (1. w Grupie B): awans[53][54]
- 1966 – 8. miejsce: spadek[55]
- 1967 – 9. miejsce (1. w Grupie B): brak awansu[56][46]
- 1968* – rezygnacja z udziału[46]
- 1969 – 8. miejsce (2. w Grupie B): awans[57][58]
- 1970 – 6. miejsce: spadek[59]
- 1971 – 8. miejsce (2. w Grupie B)[60]
- 1972 – 7. miejsce (1. w Grupie B): awans[61]
- 1973 – 5. miejsce[62]
- 1974 – 5. miejsce[63][64]
- 1975 – 5. miejsce[65]
- 1976 – 7. miejsce: spadek
- 1977 – 10. miejsce (2. w Grupie B)[66]
- 1978 – 9. miejsce (1. w Grupie B): awans[67][68]
- 1979 – 8. miejsce: spadek[69][70][71][72]
- 1981 – 10. miejsce (2. w Grupie B)[73]
- 1982 – 11. miejsce (3. w Grupie B)[74]
- 1983 – 10. miejsce (2. w Grupie B)[75]
- 1985 – 9. miejsce (1. w Grupie B): awans[76]
- 1986 – 8. miejsce: spadek[77]
- 1987 – 9. miejsce (1. w Grupie B): awans[78]
- 1989 – 8. miejsce: spadek[79]
- 1990 – 14. miejsce (6. w Grupie B)[80]
- 1991 – 12. miejsce (4. w Grupie B): awans[81]
- 1992 – 12. miejsce: spadek[82]
- 1993 – 14. miejsce (2. w Grupie B)
- 1994 – 15. miejsce (3. w Grupie B)
- 1995 – 15. miejsce (3. w Grupie B)
- 1996 – 17. miejsce (5. w Grupie B)
- 1997 – 17. miejsce (5. w Grupie B)
- 1998 – 23. miejsce (7. w Grupie B)
- 1999 – 23. miejsce (7. w Grupie B)
- 2000 – 20. miejsce (4. w Grupie B)
- 2001 – 19. miejsce (1. w Dywizji I, Grupa A): awans
- 2002 – 14. miejsce: spadek
- 2003 – 19. miejsce (2. w Dywizji I, Grupa A)
- 2004 – 21. miejsce (3. w Dywizji I, Grupa B)
- 2005 – 19. miejsce (2. w Dywizji I, Grupa A)
- 2006 – 21. miejsce (3. w Dywizji I, Grupa B)
- 2007 – 20. miejsce (2. w Dywizji I, Grupa A)
- 2008 – 21. miejsce (3. w Dywizji I, Grupa A)
- 2009 – 23. miejsce (4. w Dywizji I, Grupa B)
- 2010 – 22. miejsce (3. w Dywizji I, Grupa B)
- 2011 – 22. miejsce (4. w Dywizji I, Grupa B): spadek
- 2012 – 24. miejsce (2. w Dywizji IB)
- 2013 – 24. miejsce (2. w Dywizji IB)
- 2014 – 23. miejsce (1. w Dywizji IB): awans
- 2015 – 19. miejsce (3. w Dywizji IA)
- 2016 – 19. miejsce (3. w Dywizji IA)
- 2017 – 20. miejsce (4. w Dywizji IA)
- 2018 – 22. miejsce (6. w Dywizji IA): spadek
- 2019 – 24. miejsce (2. w Dywizji IB)
- 2020 – odwołane z powodu pandemii COVID-19
- 2021 – odwołane z powodu pandemii COVID-19
- 2022 – 22. miejsce (1. w Dywizji IB): awans
- 2023 – 18. miejsce (2. w Dywizji IA): awans
- * – mistrzostwa świata rozegrane w ramach turnieju olimpijskiego.
Mistrzostwa Europy
|
Turniej Izwiestii |
Puchar Spenglera |
Zimowa Uniwersjada |
- 1926: Wilhelm Rybak
- 1927-1930: Tadeusz Adamowski
- 1931: Harold Farlow i Władysław Wiro-Kiro
- 1932-1935: Tadeusz Sachs
- 1936: Aleksander Tupalski i Lucjan Kulej
- 1937: Tadeusz Sachs
- 1938: Przemysław Warmiński
- 1939: Zenon Paruszewski
- 1946: Edward Pawłowski
- 1947: Wacław Kuchar
- 1948: Zbigniew Kasprzak
- 1949: Władysław Babiński
- 1950: Karol Hirschberg
- 1950: Władysław Michalik
- 1951-1953: Mieczysław Kasprzycki
- 1955: Witalis Ludwiczak i Kazimierz Osmański
- 1955-1956: Mieczysław Palus i Władysław Wiro-Kiro
- 1956-1957: Antonín Haukvic
- 1957-1958: Andrzej Wołkowski i Władysław Wiro-Kiro
- 1959: Alfred Gansiniec
- 1960-1961: Stefan Csorich
- 1962-1964: Gary Hughes
- 1964-1965: Marian Jeżak
- 1966-1969: Zdzisław Masełko
- 1969-1975: Anatolij Jegorow[88]
- 1975-1977: Józef Kurek
- 1977-1979: Slavomír Bartoň
- 1979-1982: Czesław Borowicz
- 1982-1984: Emil Nikodemowicz
- 1984-1989: Leszek Lejczyk
- 1989-1990: Emil Nikodemowicz
- 1990-1992: Leszek Lejczyk
- 1992-1994: Ēvalds Grabovskis
- 1994-1996: Władimir Safonow
- 1996-1997: Andrzej Tkacz
- 1997-1998: Jan Eysselt
- 1998-1999: Luděk Bukač
- 1999-2004: Wiktor Pysz
- 2004-2005: Andriej Sidorienko
- 2005-2008: Rudolf Roháček
- 2008-2009: Peter Ekroth
- 2009-2012: Wiktor Pysz
- 2012-2014: Igor Zacharkin
- 2014-2017: Jacek Płachta
- 2017-2018: Ted Nolan
- 2018-2020: Tomasz Valtonen
- 2020-: Róbert Kaláber
Na podstawie materiału źródłowego[1].
Rok | Msc. | Punkty | Zmiana |
---|---|---|---|
2003 | 19. | 2550 | — |
2004 | 20. | 2295 | – 1 |
2005 | 21. | 2085 | – 1 |
2006 | 20. | 2580 | + 1 |
2007 | 20. | 2395 | — |
2008 | 21. | 2175 | – 1 |
2009 | 22. | 1940 | – 1 |
2010 | 22. | 2405 | — |
2011 | 23. | 2215 | – 1 |
2012 | 23. | 2020 | — |
2013 | 23. | 1835 | — |
2014 | 24. | 2355 | – 1 |
2015 | 22. | 2275 | + 2 |
2016 | 20. | 2175 | + 2 |
2017 | 20. | 2030 | — |
2018 | 21. | 2565 | – 1 |
2019 | 22. | 2300 | – 1 |
2020 | 22. | 2060 | — |
2021 | 22. | 1885 | — |
2022 |
- Osobny artykuł: Bilans reprezentacji Polski w hokeju na lodzie.
- Osobny artykuł: Wykaz spotkań reprezentacji Polski w hokeju na lodzie.
- Z tym tematem związana jest kategoria: Reprezentanci Polski w hokeju na lodzie.
Według danych PZHL. Stan na 30 kwietnia 2021.
Najwięcej meczów
|
Najwięcej goli
|
Najwięcej punktów
|
- Wykaz spotkań reprezentacji Polski w hokeju na lodzie
- Bilans reprezentacji Polski w hokeju na lodzie
- Mecze reprezentacji Polski w hokeju na lodzie mężczyzn prowadzonej przez Wiktora Pysza
- Mecze reprezentacji Polski w hokeju na lodzie mężczyzn prowadzonej przez Petera Ekrotha
- Mecze reprezentacji Polski w hokeju na lodzie mężczyzn prowadzonej przez Igora Zacharkina
- Mecz hokeja na lodzie Polska – ZSRR (MŚ 1976)
- Reprezentacja Polski w hokeju na lodzie kobiet
- 292 spotkania, licząc z meczami nieoficjalnymi.