Restauracja fresków w kaplicy Sykstyńskiej
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Restauracja fresków w kaplicy Sykstyńskiej była jednym z najważniejszych tego typu działań w XX wieku.
Kaplica Sykstyńska została wzniesiona za pontyfikatu Sykstusa IV w Watykanie, na północ od bazyliki św. Piotra. Jej budowa ukończona została ok. 1481 roku. Ściany zostały pokryte malowidłami przez licznych, renesansowych malarzy włoskich, którzy należeli do najwybitniejszych artystów 2 poł. XV w.: Ghirlandaio, Perugina i Botticellego[1]. Kaplica została ponownie upiększona za pontyfikatu Juliusza II dzięki malowidłom na sklepieniu, pędzla Michała Anioła, powstałym w latach 1508–1512 oraz dzięki malowidłu przedstawiającemu "Sąd Ostateczny", którego wykonanie zlecił Michałowi Aniołowi papież Klemens VII, a które ukończone zostało w 1541 roku[2]. Tapiserie w dolnej kondygnacji ścian, dziś lepiej znane z kartonów Rafaela (stanowiących ich projekty) z lat 1515–16, dopełniały całości.
Zespół malowideł z kaplicy Sykstyńskiej stanowi największe malarskie przedsięwzięcie renesansu. Poszczególne sceny namalowane na sklepieniu przez Michała Anioła należą do najważniejszych dzieł sztuki zachodniej, jakie kiedykolwiek powstały. Freski kaplicy Sykstyńskiej, a w szczególności malowidła na sklepieniu i w lunetach, dzieło Michała Anioła, były przedmiotem licznych restauracji, z których ostatnia miała miejsce w latach 1980–1994. Ta restauracja miała głęboki wpływ na miłośników sztuki i historyków sztuki, ponieważ kolory i detale, które nie były widoczne przez stulecia, stały się znowu widoczne. Stwierdzono, że w rezultacie działań konserwatorów "wszystkie książki o Michale Aniele będą musiały być napisane od nowa"[3]. Niektórzy, tak jak historyk sztuki James Beck z ArtWatch International, był niezwykle krytyczny wobec restauracji fresków, twierdząc, iż konserwatorzy nie zdawali sobie sprawy z prawdziwych intencji twórcy. Jest to więc temat nieustających sporów.