Rocketdyne F-1
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Rocketdyne F-1 – jednokomorowy silnik rakietowy zaprojektowany przez Rocketdyne dla Centrum Lotów Kosmicznych imienia George'a C. Marshalla i używany w rakiecie Saturn V (stworzonej na potrzeby amerykańskiego programu Apollo). W pierwszym stopniu rakiety Saturn (S-IC) zastosowano pięć takich silników.
Egzemplarz F-1 eksponowany w KSC | |||
Kraj pochodzenia | |||
---|---|---|---|
Projektant |
Rocketdyne | ||
Wykorzystanie | |||
Materiały napędowe | |||
Pierwszy lot |
9 listopada 1967 | ||
Ostatni lot |
14 maja 1973 | ||
Osiągi | |||
Siła ciągu na poziomie morza |
6770 kN[1] | ||
Impuls właściwy na poz. morza |
263 s | ||
Impuls właściwy w próżni |
304 s | ||
Maks. czas działania |
165 s | ||
Parametry | |||
Komory spalania |
1 | ||
Ciśnienie w komorze |
70 bar[2] | ||
Stosunek ciągu do masy |
94,068 | ||
Wymiary | |||
Długość |
5,64 m | ||
Średnica |
3,72 m | ||
Masa |
8391 kg | ||
|
F-1 jest najsilniejszym jednokomorowym silnikiem rakietowym, jaki do tej pory udało się skonstruować[3]. Czterokomorowy radziecki silnik RD-170 jest jedynym, który przewyższa go siłą ciągu.
Pierwszy raz silnik został wykorzystany w misji Apollo 4, ostatni raz został użyty do wyniesienia na orbitę stacji kosmicznej Skylab. Podczas wszystkich 13 lotów, w których użyto w sumie 65 egzemplarzy silnika F-1 nie odnotowano awarii[4].