Rozruch oporowy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Rozruch oporowy – rodzaj rozruchu silników elektrycznych polegający na włączeniu w obwód szeregowo z silnikiem oporników rozruchowych[1]. Podczas rozruchu oporniki zmniejszają natężenie prądu płynącego przez silnik, czyniąc rozruch łagodniejszym. Część energii jest tracona w oporach zamieniając się w ciepło.
Podczas rozruchu, w wyniku wzrostu prędkości obrotowej, natężenie prądu pobieranego przez silniki maleje i aby uzyskać podobną wielkość przyśpieszenia, odłączane są kolejne rezystory. Po przekroczeniu pewnej prędkości silnik pracuje bez rezystorów.
Rozruchu oporowego nie należy mylić z regulacją prędkości obrotowej silnika przez załączanie oporników ograniczających prąd wzbudzenia. Poprzez osłabienie wzbudzenia uzyskuje się zwiększenie prędkości obrotowej silnika z jednoczesnym zmniejszeniem momentu elektromagnetycznego.