Ruhrpolen
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ruhrpolen (z niem. „Polacy z Zagłębia Ruhry”) – polska czy też polskojęzyczna ludność osiadła od zjednoczenia Niemiec do I wojny światowej w Zagłębiu Ruhry, pochodząca z obszarów wschodnich prowincji pruskich[1].
Ten artykuł od 2012-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
W drugiej połowie XIX wieku ludność ówczesnej wschodniej części Rzeszy (Prusy Wschodnie, Prusy Zachodnie, Prowincja Poznańska, Śląsk) zaczęła migrować do ośrodków przemysłowych w zachodnich Niemczech. Określany mianem Ostflucht proces nasilił się na przełomie wieków i dotyczył nie tylko Niemców, ale także rdzennych Polaków zamieszkujących ziemie zaboru pruskiego i Śląska. Spora część z nich osiadła w Zagłębiu Ruhry, dynamicznie się wówczas rozwijającym zagłębiu przemysłowym.
Wśród migrantów działały – do wybuchu II wojny światowej – polskie organizacje i stowarzyszenia. W Bochum znajdowała się Dzielnica III Związku Polaków w Niemczech obejmująca Westfalię, Nadrenię, Badenię i Palatynat. W 160 kołach skupionych było 13 tys. członków organizacji.
W czasie wojny związek został rozwiązany, a jego majątek zrabowany przez nazistów. Część działaczy zostało uwięzionych lub rozstrzelanych. Po wojnie Polacy na tym terenie stopniowo ulegali asymilacji.