Sanktuaria maryjne w Polsce
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Sanktuarium maryjne w Polsce – ośrodek kultu religijnego Marii z Nazaretu, szczególnie jako Matki Bożej i Najświętszej Panny w polskich granicach administracyjnych i metropolitalnych. Różne formy pobożności maryjnej związane z funkcjonowaniem sanktuariów występują szczególnie w katolicyzmie i prawosławiu.
Wraz z rosnącą w XV wieku dominacją kultu maryjnego rozwinęło się pątnictwo do sanktuariów z cudownymi wizerunkami i figurami maryjnymi. Były one i są najliczniejsze, stanowią prawie 80% wszystkich sanktuariów w Polsce. W ich rozwoju ogromne znaczenie miał XVII wiek w którym powstała prawie połowa ośrodków kultu Matki Bożej. Dane historyczne podają, że w 1722 roku istniało w Polsce 1112 ośrodków kultu maryjnego.
Za najbardziej uczęszczane, a tym samym najważniejsze sanktuaria maryjne w Polsce uznaje się[1]:
- Sanktuarium Jasnogórskie w Częstochowie (centralne obchody świąt maryjnych w Polsce; około 4 mln. pielgrzymów rocznie)
- Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej Królowej Polski w Licheniu Starym (około 1,5 mln. pielgrzymów rocznie)
- Sanktuarium pasyjno-maryjne w Kalwarii Zebrzydowskiej (około 1 mln pielgrzymów rocznie)
- Bazylika Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Świętej Lipce (około 1 mln pielgrzymów rocznie)
- Bazylika Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Gietrzwałdzie (jedyne uznane przez Kościół miejsce objawień Matki Bożej w Polsce; około 1 mln pielgrzymów rocznie)