Skręcalność właściwa
kąt skręcania płaszczyzny światła spolaryzowanego / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Skręcalność właściwa – wartość charakteryzująca substancję aktywną optycznie, poprzez wartość kąta skręcania płaszczyzny światła spolaryzowanego. Ilościowo wyraża się ona wzorem
gdzie:
- – wartość skręcenia płaszczyzny światła spolaryzowanego
- – długość drogi pokonanej przez światło
Z powyższego wzoru wynikałoby, że skręcalność właściwa jest liczbą mianowaną, a jej jednostką jest jednostka kąta podzielona przez jednostkę długości, jednak w praktyce jednostki te pomija się, podając kąt skręcenia w stopniach dla drogi równej 1 dm dla cieczy lub 1 mm dla ciał stałych. Zwyczaj ten wynika z powszechnego stosowania polarymetrów, w których skręcenie płaszczyzny polaryzacji dla cieczy badane jest w kuwetce na drodze 1 dm. Stosowane są również inne jednostki oraz inne definicje skręcalności właściwej.
Skręcalność właściwa zależy od długości fali światła. Zależność tę można przybliżyć wzorem
gdzie: i są stałymi dla danej substancji.
Na przykład dla kwarcu skręcalność właściwa (kąt skręcenia dla płytki o grubości 1 mm) wynosi
- 15,55° dla linii Fraunhofera B (686,7 nm),
- 50,98° dla linii Fraunhofera H (396,8 nm).
Często spotykany symbol [α]TD oznacza, że pomiar wykonano w temperaturze dla światła odpowiadającego długości fali linii D sodu (tj. 589 nm). Zależność skręcalności optycznej od długości fali określa się jako dyspersję skręcalności optycznej[1].