Sobór laterański II
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Sobór laterański II – sobór powszechny Kościoła katolickiego, który został zwołany przez papieża Innocentego II w kwietniu 1139. Według rachuby katolickiej był X soborem powszechnym. W obradach wzięło udział około 100 biskupów oraz wielu opatów.
Sobór laterański II | |||
Święty Bernard z Clairvaux na soborze | |||
Miejsce | |||
---|---|---|---|
Data rozpoczęcia | |||
Data zakończenia | |||
Poprzedni Sobór laterański I (1123) | Następny Sobór laterański III (1179) | ||
|
Pierwszym jego działaniem była likwidacja skutków schizmy, do jakiej doszło za życia antypapieża, Anakleta II. Wszystkie konsekracje przez niego dokonane uznano za nieważne, a mianowanych przez niego duchownych usunięto z urzędów. Wprowadzono także przepisy, mające zapobiegać schizmom w przyszłości. Ogłoszono ekskomunikę króla Sycylii, Rogera II. Potępiono i wygnano z Włoch Arnolda z Brescii.
Podczas soboru uchwalono kanony przeciwko nadużyciom duchowieństwa: małżeństwom kapłanów, symonii i nadmiernemu przepychowi. Unieważniono wszystkie małżeństwa wyższego duchowieństwa (ograniczając powszechny nikolaizm), zakazano wiernym uczęszczać w Mszach św. odprawianych przez żonatych księży i zabroniono udzielania święceń ich synom[1]. Wprowadzono szereg przepisów regulujących życie osób konsekrowanych, w szczególności mnichów i mniszek. Zakazano także urządzania turniejów rycerskich (śmiertelnie rannym można było udzielić namaszczenia chorych, lecz odmówiono prawa do katolickiego pogrzebu). Przemoc wobec kapłanów i zakonników postanowiono karać ekskomuniką. Wzmocniono regulacje odnoszące się do pokoju Bożego. Zakazano małżeństw między krewnymi. Zobowiązano kler do niepobierania opłat za udzielenie bierzmowania, ostatniego namaszczenia i pogrzebu.
Postanowienia tego soboru można potraktować jako pierwszą w historii Europy międzynarodową konwencję o zasadach prowadzenia wojny. Chrześcijanie wyrzekli się stosowania kuszy i łuku w walkach pomiędzy sobą.