Sol (mitologia rzymska)
bóg Słońca w mitologii rzymskiej / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Sol (łac. Sol, Helius ‘Słońce’, gr. Ἥλιος Hēlios ‘Słońce’) – w mitologii rzymskiej bóg Słońca; utożsamiany z greckim Heliosem[1].
bóg Słońca | |||
Popiersie Sola (Heliosa), marmurowy relief na sarkofagu z III w. n.e., termy Dioklecjana, Rzym | |||
Inne imiona |
Helius | ||
---|---|---|---|
Występowanie | |||
Atrybuty |
promienista aureolą wokół głowy, promienista korona, złoty rydwan zaprzężony w cztery konie | ||
Teren kultu | |||
Odpowiednik |
Helios (grecki) | ||
|
Pierwotnie był bóstwem sabińskim[2]. Sprowadzenie jego kultu do Rzymu (równocześnie z kultem Luny) przypisywano Tytusowi Tacjuszowi[2][3]. Kult bóstwa sprawowany był przez sabiński ród Aureliuszów[2][4].
Kult bóstwa w połączeniu z wpływami religii wschodnich (El Gabal, Mitra) doprowadził do powstania w III wieku nowego kultu synkretycznego Słońca Niezwyciężonego (Sol Invictus).
W sztuce starożytnego Rzymu najczęściej przedstawiano go na wzór greckiego Heliosa, to jest z promienistą aureolą wokół głowy lub promienistą koroną na głowie, na złotym rydwanie zaprzężonym w cztery konie[5].
Obdarzono go przydomkiem Indiges, a jego święto obchodzono 8 sierpnia[3][6]. Wzniesiono ku jego czci świątynię na Kwirynale oraz ołtarz w Circus Maximus[1].