Stary Luboń
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Stary Luboń (niem. Luban, 1939–1943 Lobau) – północno-wschodnia część Lubonia, obejmująca dziś jedynie fragment dawnego obszaru wiejskiego Luboni[2]. Zachodnia część obecnych granic Starego Lubonia pokrywa się ze wschodnimi krańcami historycznego Żabikowa[3], natomiast znaczny obszar po północnej stronie autostrady (Dębiec) jest dziś własnością Poznania[4].
Ten artykuł dotyczy starej części Lubonia. Zobacz też: Nowy Luboń. |
Dzielnica Lubonia | |
kościół św. Jana Bosko | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Miasto | |
Data założenia | |
W granicach Lubonia |
13 listopada 1954[1] |
Wysokość |
51 m n.p.m. |
Strefa numeracyjna |
61 |
Tablice rejestracyjne |
PZ, POZ |
52°20′50″N 16°53′36″E |
Stary Luboń to jedna z trzech (obok Żabikowa i Lasku) dzielnic miasta, nieposiadająca - podobnie jak dwie pozostałe - odrębności administracyjnej, która przywoływana jest jedynie do celów statystycznych, a także żyje w świadomości mieszkańców.
W latach 1314–1793, 1919–1939 i 1946–1954 wieś Luboń administracyjnie należała do województwa poznańskiego, kolejno:
I Rzeczypospolitej, II Rzeczypospolitej oraz Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. 13 listopada 1954 roku, decyzją Prezesa Rady Ministrów o nadaniu wybranym gromadom praw miejskich[5], wraz z Żabikowem i Laskiem (gromada Luboń) wieś Luboń weszła w skład nowo powstałego miasta o tej samej nazwie.
Jak donosi Słownik geograficzny Królestwa Polskiego:
pod wsią wykopano kości mamutowe i ząb[6]