Sztuka etruska
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Sztuka etruska – sztuka ludu Etrusków, zamieszkującego środkową część Italii położoną nad Morzem Tyrreńskim (obszar dzisiejszej Toskanii) od X do I w. p.n.e. (Rzymianie podbili Etrurię w III w. p.n.e.). Rozkwit cywilizacji przypada na okresy VII – VI w. p.n.e. oraz IV – III w. p.n.e. Największymi ośrodkami twórczości były: Tarquinia (Tarkwinia), Caere (Cerveteri), Clusium (Chiusi), Veii (Weje), Vulci (Wulczi)[1][2]. Początki miast sięgają kultury Villanova, rozwijającej się na tych terenach w epoce żelaza, w okresie od IX do VIII w. p.n.e. Zachowały się tylko ślady etruskich miast oraz zabytki architektury sepulkralnej (związanej z kultem zmarłych) i sakralnej oraz wyroby rzemieślnicze.
Ten artykuł od 2019-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Chronologicznie najważniejszymi okresami rozwoju sztuki etruskiej był okres VI w. p.n.e., kiedy kształtowały się oryginalne, etruskie formy artystyczne oraz czasy pomiędzy III w. p.n.e. a II w. p.n.e., kiedy oryginalna sztuka etruska wzbogaciła się o wpływy sztuki greckiej, promieniujące z miast Wielkiej Grecji.