Tarcza migdałowata
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Tarcza migdałowata, tarcza normandzka – typ tarczy średniowiecznej. Nazwa pochodzi od charakterystycznego kształtu, zaokrąglonego u góry i ze szpiczastym dołem.
Używana była w Europie Zachodniej i w Polsce od XI wieku. Pierwsze wyobrażenia pochodzą z XI wieku, z Włoch, Hiszpanii i Francji, skąd została przejęta od Normanów.
Najczęściej używana była przez kawalerię, a jej wymiary są ściśle związane z proporcjami konia i jeźdźca. Jej rola nie ograniczała się jednak wyłącznie do jazdy konnej, bowiem dobrze też sprawdzała się w piechocie (na przykład podczas oblężeń)[2].
W Polsce jej obecność pewna jest od ok. 1069 roku, gdy pojawiła się na monecie Bolesława Szczodrego. Z czasem przybierała ona mniej „migdałowaty” kształt, a zaczęła bardziej przypominać tarczę trójkątną, ze ściętą górną krawędzią. Opisywany tu kształt tarczy zanika niemal zupełnie w XIII wieku[3].