Tropar
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Tropar (troparion) (z gr. τροπάριον, liczba mnoga: τροπάρια, od τρέπω 'odwracać') – jedna z form muzycznych w obrządku bizantyjskim, będącym w użyciu w Kościołach prawosławnych oraz w Katolickich Kościołach Wschodnich tradycji bizantyjskiej. Jest to poetycki śpiew liturgiczny o prostej strukturze i rytmicznej kadencji, który przybliża nam historię i znaczenie soteriologiczne danego święta, wydarzenia lub świętego.
Troparia pojawiły się w liturgii w V wieku jako rozwinięcie ubogiej wcześniej psalmodii. Wprowadzono do niej krótkie, rymowane teksty, tropy utrzymane w tej samej co i psalmodia melodii bądź w odrębnym charakterze melodycznym. Ich budowa była oparta na rymie i rytmie wyrazowym wersów równozgłoskowych. Z czasem zaczęto tworzyć troparia o wersach nierównozgłoskowych, prawdopodobnie z przyczyn muzycznych. Troparia śpiewano w czasie godzinek, między lekcjami Ewangelii lub na ich końcu. Stanowiły odpowiednik łacińskich antyfon. Łączenie tropariów w większe całości doprowadziło pod koniec V stulecia do powstania kondakiów[1].