Vetus latina
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Vetus latina – zbiorcza nazwa grupy łacińskich przekładów Pisma Świętego, dokonanych przez wielu tłumaczy, którzy pracowali niezależnie od siebie, w różnych miejscach i czasach, powstałych przed opracowaniem przez Hieronima, na zlecenie papieża Damazego I, jednolitej wersji łacińskiej nazwanej Wulgatą[uwaga 1]. Przyczyną łacińskiego tłumaczenia Biblii był wzrost liczby chrześcijan posługujących się tym językiem, a nieznających greki, który wynikał z rozprzestrzeniania się chrześcijaństwa na zachód Imperium Rzymskiego, gdzie dominował język łaciński.
Vetus latina nie stanowi jednego spójnego przekładu, lecz jest raczej całą kolekcją tekstów biblijnych przełożonych z greki na łacinę. Do czasów współczesnych nie zachował się żaden starożytny manuskrypt zawierający kompletne tłumaczenie Biblii na łacinę z czasów sprzed opracowania Wulgaty.