Waldemar Atterdag
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Waldemar IV Atterdag (Odnowiciel, Dojutrek[1]) (ur. ok. 1320, zm. 24 października 1375 na zamku Gurre) – król Danii w latach 1340–1375, syn Krzysztofa II.
Król na współczesnym mu fresku z kościoła św. Piotra w Næstved | |||
Częściowa rekonstrukcja herbu z pieczęci na dokumentach w latach 1340–1345 | |||
król Danii | |||
Okres |
od 1340 | ||
---|---|---|---|
Poprzednik | |||
Następca | |||
Dane biograficzne | |||
Dynastia | |||
Data urodzenia |
ok. 1320 | ||
Data i miejsce śmierci |
24 października 1375 | ||
Miejsce spoczynku |
katedra w Sorø | ||
Ojciec | |||
Matka | |||
Żona | |||
Dzieci |
Krzysztof, | ||
|
Gdy w 1340 r. władający Danią holsztyński hrabia Gerard III został zabity, skończyło się trwające od ośmiu lat w tym kraju bezkrólewie i na tron wstąpił Waldemar IV Atterdag. Młody, wykształcony król początkowo władał tylko północną Jutlandią, stopniowo jednak odzyskał resztę Jutlandii, Zelandię i inne tereny spustoszonego i podzielonego za panowania poprzedniego króla kraju; w 1361 ponownie zjednoczył Danię przyłączając do niej Skanię i Gotlandię. Doprowadziło to jednak do konfliktu z Ligą Hanzeatycką zakończonego w roku 1370 podpisaniem niekorzystnego dla Danii traktatu stralsundzkiego.
W 1346 r. Waldemar sprzedał zakonowi krzyżackiemu Estonię, która należała do Danii od 1219. Ruch ten wyniknął z chęci skoncentrowania sił na odbudowie królestwa i uniknięcia ewentualnego konfliktu z niebezpiecznym zakonem. Utrzymanie odległej prowincji byłoby zbyt kosztowne.
13 maja 1350 roku zawarł on w Łowiczu z Królem Polski, Kazimierzem III Wielkim, sojusz antykrzyżacki.
Waldemar został pochowany w katedrze Akademii w Sorø. W momencie śmierci króla z jego sześciorga dzieci przy życiu pozostała tylko Małgorzata I.