Województwo wrocławskie (1946–1975)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Województwo wrocławskie (początkowo, tuż po II wojnie światowej, nazywane też nieoficjalnie województwem dolnośląskim[1]) – województwo ze stolicą we Wrocławiu, jedno z siedemnastu istniejących do reformy administracyjnej w 1975, ze stolicą we Wrocławiu.
Ten artykuł dotyczy województwa z lat 1946–1975. Zobacz też: inne województwa z siedzibą we Wrocławiu. |
| |||||
1946–1975 | |||||
Państwo | |||||
---|---|---|---|---|---|
Siedziba wojewody i sejmiku | |||||
Powierzchnia (1973) |
18 917 km² | ||||
Populacja (31 XII 1974) • liczba ludności |
| ||||
• gęstość |
107 os./km² | ||||
Podział administracyjny | |||||
| |||||
Położenie na mapie Polski |
W roku 1945 tymczasową siedzibą władz wojewódzkich była przez krótki czas Trzebnica, a potem Legnica (wówczas nazwę tę pisano także Lignica). Według danych z 1950 blisko 40% ówczesnych mieszkańców stanowili Polacy z Kresów Wschodnich[2][3].
W latach 1946-1950 woj. wrocławskie graniczyło z województwami: poznańskim i śląskim oraz z Czechosłowacją i NRD, a w latach 1950-1975 dodatkowo z województwami: opolskim i zielonogórskim.
W wyniku reformy w 1975 z woj. wrocławskiego wydzielono województwa: jeleniogórskie, legnickie i wałbrzyskie.