Zaburzenie konwersyjne
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Zaburzenie konwersyjne – kategoria diagnostyczna wykorzystywana w niektórych psychiatrycznych systemach klasyfikacyjnych. Stosowana jest do opisu pacjentów prezentujących objawy neurologiczne, takie jak np. niedoczulica, niedowidzenie, paraliż lub drgawki, u których podstaw nie leżą żadne organiczne przyczyny. Zaburzenia te wywołują u chorego znaczne cierpienie, a ich początek można powiązać z urazem psychicznym z przeszłości. Może on wpłynąć zarówno na zdrowie psychiczne pacjenta, jak i na przebieg innej istniejącej już choroby psychicznej, np. depresji. Zaburzenie konwersyjne w DSM-5 stało się podtypem nowej grupy zaburzeń – zaburzeń pod postacią czynnościowych objawów neurologicznych, jednak w odróżnieniu od pozostałych zaburzeń tej kategorii, do rozpoznania konieczny jest wpływ czynnika psychicznego. ICD-10 z kolei traktuje zaburzenie konwersyjne jako synonim zaburzeń dysocjacyjnych[1].
Pierwsze opisy chorób, które można identyfikować jako zaburzenie konwersyjne pochodzą ze starożytnego Egiptu. Dawniej były diagnozowane jako histeria. Koncepcja zaburzenia konwersyjnego pochodzi z końca XIX wieku, gdy neurolodzy Jean-Martin Charcot i Sigmund Freud oraz psycholog Pierre Janet podjęli się badań nad histerią. Przed rozpoczęciem badań, ludzie z histerią często byli posądzani o symulowanie[2]. Samo pojęcie "konwersja" wzięło się z Freudowskiej teorii, że lęk jest "konwertowany" na fizyczne dolegliwości[3][4].