Zasada końca N
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Zasada końca N – reguła chemiczna, zgodnie z którą charakter N-końcowych aminokwasów białka jest ważnym czynnikiem regulującym okres półtrwania (prawdopodobieństwo degradacji). Ma zastosowanie zarówno u organizmów eukariotycznych, jak i prokariotycznych, ale z różną siłą[1]. Jest to jedynie oszacowanie; modyfikacja aminokwasu na końcu N może to zmienić. Również wpływ określonego aminokwasu może zmieniać się w zależności od organizmu. Ponadto w sekwencji białka można znaleźć inne sygnały degradacji.
Zasada końca N została sformułowana przez amerykańskiego biochemika rosyjskiego pochodzenia, Aleksandra Warszawskiego w 1986 roku[2].