Ziemia łęczycka
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ziemia łęczycka (łac. Terra Lanciciensis) – kraina historyczna[1], stanowiąca część ziemi łęczycko-sieradzkiej[2]. Także jednostka terytorialna średniowiecznego państwa polskiego i region etnograficzny[3], opisany przez Oskara Kolberga w jego monumentalnym dziele „Lud” w tomie „Łęczyckie”.
Ten artykuł od 2019-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Szybkie fakty Państwa, Stolica ...
| |||
Państwa | |||
---|---|---|---|
Stolica | |||
Ważniejsze miejscowości | |||
Położenie na mapie Ziemia łęczycka i inne krainy historyczne Polski na tle współczesnych granic administracyjnych | |||
|
Zamknij
Ziemia łęczycka graniczy na północy z Kujawami, na zachodzie z ziemią kaliską (wschodnią Wielkopolską), na południu i południowym zachodzie z ziemią sieradzką (granica przebiega na Nerze i Wolbórce), na północnym wschodzie z Mazowszem (ziemią rawską, ziemią sochaczewską, ziemią gostynińską) i południowym wschodzie z ziemią sandomierską (część Małopolski, granica przebiega na Pilicy).