Złote płyty
zapis, który według wierzeń świętych w dniach ostatnich (mormonów) był podstawą Księgi Mormona / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Złote płyty – potoczna nazwa zapisu, który według wierzeń świętych w dniach ostatnich (mormonów) był podstawą Księgi Mormona[1].
Według źródeł mormońskich miały być zrobione ze złota[2] i zawierać skróconą i streszczoną wersję kronik dawnych mieszkańców kontynentu amerykańskiego[1], zapisaną w języku nazywanym reformowanym egipskim[3]. Ich istnienie było głównym przekazem wizji, której Joseph Smith doświadczył 21 września 1823[4].
Treść wyryta na tych artefaktach miała zostać zredagowana przez proroków, odpowiednio Moroniego oraz Mormona[1]. Zakopane zostały w Manchesterze w stanie Nowy Jork, na wzniesieniu znanym obecnie jako Kumorah[1]. Joseph Smith miał je otrzymać 22 września 1827[5] oraz oddać je po ukończeniu procesu określanego przez mormonów mianem tłumaczenia Księgi Mormona. Poza samym Smithem miało je ujrzeć łącznie 11 osób. Ich świadectwa, znane odpowiednio jako świadectwo trzech świadków[6] oraz świadectwo ośmiu świadków[6], zazwyczaj dołącza się do opublikowanych egzemplarzy Księgi Mormona[6]. Podaje się ponadto, iż mierzyły 15,2 na 20,3 cm, miały 15,2 cm grubości oraz łączną masę 22,7 kg[4].
Istnienie płyt nie znalazło potwierdzenia w źródłach zewnętrznych[7]. Jednocześnie można znaleźć źródła, które kwestię prawdziwości płyt oraz kwestię prawdomówności Josepha Smitha w tym zakresie ujmują jako dwa osobne, niekoniecznie wzajemnie wykluczające się aspekty[8]. Niezależnie od debat o autentyczności kontrowersyjny ten przedmiot został uchwycony w mormońskiej sztuce[9][10] i kulturze popularnej, czasem w dość niespodziewany sposób[11]. Doczekał się także odniesień w pozostającej poza bezpośrednim wpływem kościoła kulturze amerykańskiej, chociażby w filmie The Work and the Glory (2004) w reżyserii Russella Holta[12].