Đại Việt
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Đại Việt [ɗâjˀ vìət] (chiń. 大越; pinyin Dàyuè; początkowo też Đại Cồ Việt, 大瞿越) – oficjalna nazwa Wietnamu od X wieku, po wyzwoleniu spod panowania chińskiego, która (z krótką przerwą w latach 1400–1407) obowiązywała do początków XIX wieku, kiedy to cesarz Gia Long zmienił nazwę kraju na Việt Nam.
968–1802 | |||
Đại Việt w XV wieku | |||
Język urzędowy | |||
---|---|---|---|
Stolica | |||
Pierwszy cesarz | |||
Ostatni cesarz | |||
Zmiana nazwy na Việt Nam |
Gia Long | ||
Religia dominująca | |||
|
Pierwszym władcą Đại Cồ Việt był Đinh Bộ Lĩnh, który zjednoczył kraj po okresie walk dwunastu watażków i w 968 ogłosił się cesarzem. Do 1010 stolicą Đại Cồ Việt było miasto Hoa Lư w prowincji Ninh Bình, a potem Thăng Long (Hanoi). Centralizacja państwa nastąpiła w XI wieku. Odtąd rekrutacja urzędników odbywała się częściowo poprzez system egzaminów państwowych zapożyczony z Chin. W kraju upowszechnił się buddyzm, zmieszany z lokalnym kultem przodków, a także konfucjanizm. W 1069 cesarz Lý Thánh Tông skrócił nazwę Đại Cồ Việt na Đại Việt[1].
W XIII wieku Đại Việt odparło kilkukrotne najazdy mongolskie[2].
W 1407 roku Wietnam został zajęty przez chińskie cesarstwo Ming, lecz w 1418 wybuchło powstanie Lê Lợia i w 1424 kraj odzyskał niepodległość[2]. W 1471 podbił Czampę[2].