Łojów
osiedle typu miejskiego na Białorusi / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Łojów (biał. Лоеў) – białoruskie osiedle typu miejskiego położone w obwodzie homelskim przy ujściu rzeki Soży do Dniepru, na drodze Rzeczyca - Czernihów (60 kilometrów od Rzeczycy). Stolica rejonu łojowskiego; 7,0 tys. mieszkańców (2010).
Dniepr w Łojowie | |||||
| |||||
Państwo | |||||
---|---|---|---|---|---|
Obwód | |||||
Populacja (2010) • liczba ludności |
| ||||
Nr kierunkowy |
2347 | ||||
Kod pocztowy |
247095 | ||||
Tablice rejestracyjne |
3 | ||||
51°56′N 30°48′E | |||||
|
Pierwsza wzmianka o mieście pochodzi z roku 1505. Miasto magnackie położone było w końcu XVIII wieku w hrabstwie łojowskim w powiecie rzeczyckim województwa mińskiego[2].
W 1646 roku Sejm zdecydował, że Łojów wraz z Lubeczem zostanie przyłączony do Wielkiego Księstwa Litewskiego do czasu odzyskania przez WKL Trubecka, który król Władysław IV Waza przekazał dobrowolnie Moskwie w 1644 roku w zamian za sojusz przeciw Turcji.
Miasto znane jest głównie dzięki bitwom, które miały tutaj miejsce podczas powstania Chmielnickiego.
- Osobny artykuł: Bitwa pod Łojowem (1649).
- Osobny artykuł: Bitwa pod Łojowem (1651).
Na mocy uchwały Sejmu walnego z końca XVII wieku, aż do XIX wieku własność potomków obrońcy twierdzy w Lachowiczach kasztelana Mikołaja Judyckiego, który otrzymał Łojów za zasługi wojenne dla Rzeczypospolitej w wojnie z Moskwą[3].
W 1920 toczyły się pod Łojowem walki polskiej grupy mjr. Józefa Wolffa z oddziałami sowieckiej 24 Dywizji Strzelców a potem polskiej załogi Łojowa z oddziałami Grupy Mozyrskiej i eskadrą Flotylli Dnieprzańskiej[4].