กฎบัตรอาเซียน
From Wikipedia, the free encyclopedia
กฎบัตรอาเซียน (อังกฤษ: ASEAN Charter)[1] เป็นร่างสนธิสัญญาที่ทำร่วมกันระหว่างประเทศสมาชิกในสมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เพื่อเป็นเครื่องมือในการวางกรอบทางกฎหมายและโครงสร้างองค์กรของสมาคมเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพของอาเซียนในการดำเนินการตามวัตถุประสงค์และเป้าหมายโดยเฉพาะการขับเคลื่อนการรวมตัวเป็นประชาคมอาเซียน ซึ่งเริ่มใช้งานในการประชุมสุดยอดอาเซียนครั้งที่ 13 ในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2550[2]
บทความนี้อาจต้องการตรวจสอบต้นฉบับ ในด้านไวยากรณ์ รูปแบบการเขียน การเรียบเรียง คุณภาพ หรือการสะกด คุณสามารถช่วยพัฒนาบทความได้ |
ข้อมูลเบื้องต้น วันลงนาม, ที่ลงนาม ...
สมาชิกอาเซียน | |
วันลงนาม | 20 พฤศจิกายน ค.ศ. 2007 (2007-11-20) |
---|---|
ที่ลงนาม | ประเทศสิงคโปร์ |
วันมีผล | ธันวาคม พ.ศ. 2551 |
เงื่อนไข | ทุกรัฐสมาชิกให้สัตยาบัน |
ผู้ลงนาม | 10 รัฐสมาชิก |
ภาคี | 10 รัฐสมาชิก (บรูไน, กัมพูชา, อินโดนีเซีย, ลาว, มาเลเซีย, พม่า, ฟิลิปปินส์, สิงคโปร์, ไทย และเวียดนาม) |
ผู้เก็บรักษา | เลขาธิการสมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ |
ภาษา | อังกฤษ |
th:กฎบัตรสมาคมประชาชาติเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ที่ วิกิซอร์ซ |
ปิด
กฎบัตรอาเซียนประกอบไปด้วย 3 เสาหลัก ได้แก่ เสาหลักด้านการเมือง เสาหลักด้านเศรษฐกิจ เสาหลักด้านสังคมและวัฒนธรรม