Estakato
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ang estakato o staccato ([stakkaːto]; Italyano para sa "hiwalay") ay isang anyo ng artikulasyong pangmusika. Sa modernong notasyon, nagpapahiwatig ito ng isang nota na pinaikli ang tagal,[1][2] na hiniwalay mula sa nota na maaaring sumunod ng katahimikan.[3] Inilarawan ito ng mga teoriko at nagsimulang lumitaw sa musika nang hindi mas maaga kaysa sa 1676.[4]