Рэфармацыя
From Wikipedia, the free encyclopedia
Рэфарма́цыя — рэлігійны і грамадскі рух у XV і XVI стагоддзях, які меў мэтай рэформу хрысціянства. Пачаткам Рэфармацыі лічыцца выступленне Марціна Лютэра ў 1517 годзе, а некаторымі — дзейнасць Яна Гуса на сто гадоў раней. Галоўная мэта — гэта вяртанне да першакрыніцы, Бібліі, вяртанне да Боскага погляду на Царкву, на грамадства, на чалавека.
Рэфармацыя |
Рухі і дэнамінацыі
Ключавыя падзеі
Дзеячы Рэфармацыі
|
Яе пачаткам прынята лічыць выступленне доктара багаслоўя Вітэнбергскага ўніверсітэта Марціна Лютэра, якое адбылося 31 кастрычніка 1517 года, калі ён прыбіў да дзвярэй вітэнберскай Замкавай царквы свае «95 тэзісаў», у якіх выступаў супраць існуючых злоўжыванняў каталіцкай царквы, у прыватнасці супраць продажу індульгенцый. Канцом Рэфармацыі можна лічыць падпісанне вестфальскіх дагавораў у 1648 годзе[1], паводле вынікаў якіх рэлігійны фактар перастаў адыгрываць істотную ролю ў еўрапейскай палітыцы.
Асноўнымі прычынамі Рэфармацыі з’яўляліся пераадоленне феадальнай раздробленасці і ўзнікненне цэнтралізаваных дзяржаў, эканамічны крызіс пасля з’яўленне велізарнай колькасці амерыканскага золата, спусташэнне банкаў, незадаволенасць розных слаёў насельніцтва Еўропы маральным раскладаннем каталіцкай царквы, якое суправаджалася эканамічнай і палітычнай манапалізацыяй. Комплекс мер, прадпрынятых каталіцкай царквой і езуітамі для барацьбы з Рэфармацыяй, атрымаў назву Контррэфармацыі.
У выніку рэфармацыі з’явіўся новы кірунак у хрысціянстве — пратэстанцтва, які ў сваю чаргу мае свае адгалінаванні: лютэранства (стваральнік — Марцін Лютэр), англіканства (Генрых VIII), кальвінізм (Жан Кальвін) і іншыя.