کشور محصور در خشکی
کشورهایی کاملاً محصور در خشکی و یا تنها خط ساحلی آنها در دریاهای بسته یا دریاچهها باشند / From Wikipedia, the free encyclopedia
کشور محصور در خشکی، خشکیبست،[1] محاط به خشکه یا بیدریا به کشوری گفته میشود که هیچگونه دسترسی به آبهای آزاد (اقیانوسها و دریاها) نداشته باشد. تعداد ۴۴ کشور جهان به همراه ۵ کشور دارای رسمیت محدود در وضعیت خشکیبست قرار دارند.[2] قزاقستان وسیعترین و اتیوپی پرجمعیتترین کشورهای محصور در خشکی هستند.[3] [4][5]
در سال ۱۹۹۰ میلادی، تنها ۳۰ کشور محصور در خشکی در جهان وجود داشت. انحلال اتحاد جماهیر شوروی و چکسلواکی؛ تجزیه یوگسلاوی؛ همه پرسی استقلال اوستیای جنوبی (تا حدی به رسمیت شناخته شده)، اریتره، مونته نگرو، سودان جنوبی و جمهوری خلق لوهانسک (تا حدی به رسمیت شناخته شده)؛ و اعلامیه استقلال یکجانبه کوزوو (تا حدی به رسمیت شناخته شده) باعث ایجاد ۱۵ کشور محصور در خشکی جدید و ۵ کشور محصور در خشکی تا حدی به رسمیت شناخته شده گردید. به طور کلی، محصور در خشکی برخی از مضرات سیاسی و اقتصادی را ایجاد می کند که عدم دسترسی به آبهای بینالمللی را باعث میشود. به همین دلیل، کشورهای بزرگ و کوچک در طول تاریخ انسان، حتی با هزینههای زیاد و خونریزی و سرمایههای سیاسی؛ به دنبال دسترسی به آبهای آزاد بودهاند.
معایب اقتصادی محصور بودن در خشکی بسته به میزان توسعه، مسیرهای تجاری اطراف و تجارت آزاد، مانعهای جغرافیای زبانی و سایر ملاحظات میتواند کاهش یا تشدید شود. برخی از کشورهای محصور در خشکی در اروپا ثروتمند هستند، مانند آندورا، اتریش، لیختن اشتاین، لوکزامبورگ، سن مارینو، سوئیس و واتیکان، که همه آنها، به استثنای لوکزامبورگ (یکی از اعضای موسس ناتو)، اغلب از مسائل سیاسی بیطرفی جهانی استفاده میکنند. با این حال، ۳۲ کشور از ۴۴ کشور محصور در خشکی، از جمله همه کشورهای محصور در خشکی در آفریقا، آسیا و آمریکای جنوبی، توسط سازمان ملل متحد به عنوان کشورهای در حال توسعه محصور در خشکی (LLDCs) طبقهبندی شدهاند. ۹ کشور از ۱۲ کشوری که پایینترین شاخصهای توسعه انسانی (HDI) را دارند، محصور در خشکی هستند. هدف ابتکارات بینالمللی کاهش نابرابریهای ناشی از مسائلی از این قبیل است، مانند هدف ۱۰ توسعه پایدار سازمان ملل، که هدف آن کاهش چشمگیر نابرابری تا سال ۲۰۳۰ میلادی است.