Aleksy I (patriarcha Moskwy)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Aleksy, imię świeckie Siergiej Władimirowicz Simanski[1] (ur. 15 października?/27 października 1877 w Moskwie, zm. 17 kwietnia 1970 w Pieriediełkinie) – 13. prawosławny patriarcha Moskwy i całej Rusi, zwierzchnik Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego w latach 1945–1970.
Siergiej Simanski Сергей Симанский | |||
Patriarcha moskiewski i całej Rusi | |||
Kraj działania |
Cesarstwo Rosyjskie (do 1917) | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | |||
Data i miejsce śmierci | |||
Miejsce pochówku | |||
Patriarcha moskiewski i całej Rusi | |||
Okres sprawowania |
1945–1970 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Śluby zakonne |
luty 1902 | ||
Diakonat |
1902 | ||
Prezbiterat |
1903 | ||
Chirotonia biskupia |
1926 | ||
Wybór patriarchy |
2 lutego 1945 | ||
Odznaczenia | |||
|
Data konsekracji |
28 kwietnia 1913 | ||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość | |||||||||||||||||
Miejsce |
Sobór Mądrości Bożej | ||||||||||||||||
Konsekrator | |||||||||||||||||
Współkonsekratorzy |
Arseniusz (Stadnicki), Nikon (Rożdiestwienski), Euzebiusz (Grozdow), Joannicjusz (Djaczkow), Beniamin (Kazanski) | ||||||||||||||||
|
Pochodził z rodziny szlacheckiej. Ukończył studia prawnicze na Moskiewskim Uniwersytecie Cesarskim, a następnie teologiczne w Moskiewskiej Akademii Duchownej. Będąc na II roku Akademii, w 1901, złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię Aleksy. Od 1904 do 1913 pracował jako inspektor w seminariach duchownych kolejno w Tule i Nowogrodzie. 28 kwietnia 1913 został wyświęcony na biskupa pomocniczego eparchii nowogrodzkiej z tytułem biskupa tichwińskiego. Następnie od 1921 był biskupem jamburskim, wikariuszem eparchii piotrogrodzkiej. W roku następnym, z powodu swojej wrogiej postawy wobec probolszewickiego ruchu Żywej Cerkwi, został skazany na trzyletnią zsyłkę do Kazachstanu. Po powrocie z niej w 1926 objął tymczasowy zarząd eparchii nowogrodzkiej, zaś od 1933 był również metropolitą leningradzkim.
W okresie II wojny światowej dobrowolnie pozostał w oblężonym Leningradzie, by swoimi wystąpieniami podnosić morale jego mieszkańców, wzywać do walki w obronie Związku Radzieckiego i prowadzić w imieniu Kościoła zbiórki pieniędzy na ten cel. W 1943 wziął udział w spotkaniu hierarchów Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego ze Stalinem, po którym władze radzieckie odstąpiły od prześladowania Cerkwi, której poparcie miało pomóc w mobilizacji społeczeństwa do walki z Niemcami.
W 1945 wybrany na patriarchę moskiewskiego i całej Rusi, za główny cel swojej działalności uważał wewnętrzną konsolidację Kościoła i odbudowę jego struktur po okresie prześladowań. Pragnąc zachować dobre relacje z władzami świeckimi, zgodził się również na szereg wystąpień zagranicznych, w czasie których bronił polityki zagranicznej ZSRR i zaprzeczał niedemokratyczności tego państwa. W czasie nowej kampanii antyreligijnej zapoczątkowanej w 1958 przez Nikitę Chruszczowa bezskutecznie bronił Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego przed utratą parafii, monasterów i szkół teologicznych.
Kierował Patriarchatem Moskiewskim przez 25 lat, co czyni z niego najdłużej urzędującego patriarchę moskiewskiego i całej Rusi w historii[2].