Bertran de Born
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Bertran de Born – trubadur działający między 1140 a 1215 rokiem[1].
Bertran de Born z manuskryptu pieśni trubadurów | |||
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data śmierci |
ok. 1220 | ||
Narodowość | |||
Dziedzina sztuki | |||
| |||
| |||
|
Pochodził z rodziny arystokratycznej. Był wicehrabią[2]. Jakkolwiek odziedziczył zamek w Hautefort[1], to toczył o niego spór z własnym bratem[3]. Około 1195 roku wstąpił do zakonu cysterskiego w Dalon, gdzie pozostał aż do śmierci[1]. Znany jest z wyczynów politycznych i militarnych; w ósmym kręgu piekła u Dantego[3] opisany jest jako „bezgłowe ciało trzymające za włosy swą odciętą głowę”. Został w ten sposób ukarany za podżeganie do waśni między Henrykiem II Plantagenetem a jego synami[1], choć jego udział w sporze nie jest historycznie udokumentowany – opiera się głównie na jego vida.
Choć skomponował kilka cansos (pieśni miłosnych), znany jest przede wszystkim jako mistrz sirventes. Z ponad 40[3] przypisywanych mu utworów jedynie jeden (Rassa, tan creis e mon' e poja) zachowany jest z oryginalną muzyką. Wiadomo, że stosował kontrafakturę i przerabiał melodie innych trubadurów (m.in. Girauta de Bornelh).