Iwiccy herbu Kuszaba
ród szlachecki / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Iwiccy – polski ród szlachecki pieczętujący się herbem Paprzyca, który wziął swoje nazwisko od Iwicznej w powiecie łęczyckim, znany od XIV wieku[1].
Jego przedstawiciele przenieśli się z czasem do Wielkiego Księstwa Litewskiego, gdzie doszli do dużego znaczenia. Maciej Iwicki w nagrodę zasług wojennych otrzymał w 1621 roku wieś Ślepogród na Siewierszczyźnie. Jan Iwicki z Województwem mścisławskim podpisał elekcję 1697 roku, tj. wybór Augusta II Mocnego na króla Polski. Jakub, Kazimierz i Paweł Iwiccy z Województwem trockim wzięli udział w pospolitym ruszeniu 1698 roku[2]. 5 grudnia 1766 r. Jerzy Iwicki ustąpił starostwo prusinowskie Jerzemu Ilniczowi[3].
Po rozbiorach Rzeczypospolitej w guberni wileńskiej Cesarstwa Rosyjskiego wylegitymowali się ze staropolskiego szlachectwa następujący przedstawiciele tego rodu: Antoni, syn Mateusza, z synami: Ludwikiem, Tomaszem, Robertem i Walentym, a także Jerzy, syn Franciszka, z synem Justynem (1833-1851)[2], oraz Bolesław Iwicki, dziedzic Brzozówki - Parolic w guberni piotrkowskiej (1902).