Kodeks Bazylejski A.N.IV.2
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kodeks Bazylejski A.N.IV.2, minuskuł 1 (na liście rękopisów Gregory—Aland), δ 254 (von Soden)[1] – rękopis Nowego Testamentu, pisany minuskułą na pergaminie w języku greckim, paleograficznie datowany na XII wiek. Dawniej oznaczany był przy pomocy symbolu 1eap (niektórzy stosują go po dziś dzień), dzisiaj przy pomocy samego 1.
Folio 265 verso, Jan Ewangelista i Prochor | |||
Data powstania |
XII wiek | ||
---|---|---|---|
Rodzaj | |||
Numer |
1 | ||
Zawartość |
Nowy Testament (bez Apokalipsy) | ||
Język |
grecki | ||
Rozmiary |
18,5 × 11,5 cm | ||
Typ tekstu | |||
Kategoria |
III, V | ||
Miejsce przechowywania | |||
|
Zawiera niemal wszystkie księgi Nowego Testamentu z wyjątkiem Apokalipsy. Rękopis posiada księgi liturgiczne, został też przygotowany do czytań liturgicznych. System odniesień marginalnych jest niemal pełny (brak jedynie odniesień do Kanonów Euzebiusza). Tekst Ewangelii reprezentuje cezarejską tradycję tekstualną, w pozostałych księgach jest zgodny z tradycją bizantyjską.
Jest jednym z rękopisów wykorzystanych przez Erazma w pierwszym wydaniu drukowanego tekstu greckiego Nowego Testamentu. Stanowił podstawę textus receptus, który dominował w wiekach XVI–XIX. Tekst kodeksu był badany przez wielu krytyków tekstu i paleografów. Tekst Ewangelii jest wyżej oceniany niż tekst pozostałych ksiąg biblijnych.
Kodeks przechowywany jest w bibliotece Uniwersytetu w Bazylei, skatalogowany pod numerem A. N. IV. 2[2].